Dev Bir Yalnızlık Şiiri - İrfan Karapınar

Dev bir yalnızlık
Ortasında ben
Sancılarla dirilen
Aşklarla filizlenen
Gözyaşıyla süslenen
Garip bir şairim

Sisli gecelerin ıslığındadır sesim

Siyah ve yağmur
Ateş ve gül
Dinle neler söylüyor
“Vazgeç yalan dünyadan”
Vazgeçeyim gideyim
Vazgeçeyim gideyim

Ellerimden nice dualar dökülür kederli

Sevdanın neferiyim
Göğsümde eskilerden kalma bir ağrı
Hayallerde yoğruldum
Kadınım
Ben senin cennetten kalma adınım

Ne yazık kimse bilmez ki çilelerdeki tadı

Karanlıkları yuttum şimşeklerde ıslandım
Aynamda halim gördüm
Ürperdim her saniye
Sanki rüyada kaldım
Zamanlarda uyandım

Gökyüzüne sefer eylesem ki bulutların koynuna

Duy yağmur,kokla rüzgar,bak güneş
Ne hezeyanlarla sancılar doğurmuşum
Gel kırılgan kelebek
Say ki ben de senleyim
Sayılı günlerimde Ferhat olup inleyim

Kabahatli hülyalarımda nice aşklar besteledim

Bir kanunun tellerinde inceliyorum
Şarkı hüzzam,şiir lirik,ben sanatla hemdemim
Besteler de benim kadar hüzünlü
Dizeler de benim kadar efkarlı
Güllerden hayat alan bir cemim
Dudaklarda aşk emziren ademim

Vaktinden önce doğmaz ki mehtap geleyim

Susma turna,ötelerden sen haykır
Bakma baykuş,çekil git ötelere
Gönül hayata küsmemiş
Şikayetse yalnız zamana
Bu hayatı yaşananlar kesmemiş

Derununda ateş besleyen bir ömür yalar ruhu

Kanlı gözlerle ufka bakan dalgın şehir
Sen yağmur besteledin sokaklarında
Ben hicran demledim
Sen kaldırımlarda ayak seslerinde seslendin
Ben dinledim

Şehir kocaman bakışlarıyla yakalamış benliği

Şimdi rüyalar kadar ebedi bir tekerlemeyim
Say ki güneşi emziren bir büyük çile
Renginden bihaber köleyim
Silsinler hayatımı ben yeniden dizeyim

Silsinler hayatımı ben yeniden dizeyim

Eylül 2008