Dev Aynasındaki Karıncaymışım.

Fırtınaya karşı,
'Es yiğidin kara bağrına! ' diye
Nara atan bir karıncaymışım ki
Üzerinde dimdik durduğum yaprağın bile
Çoktandır yerinden koptuğunu
fark edememişim.

Bu perişan adam ben miyim aynada?
Demek ki ölmedim, yaşıyorum hâlâ
Ömrümün tüm sabahlarını bitirdim oysa
Artık yaşasam da…Akşam
Akşam... Akşam …bir akşam daha

Ben, mağlupların en öndeki neferiyim
Gül bahçesine düşmüş çalının dikeniyim
Kendime yok ki hayrım, olsun başkasına
Ben, çöl ortasında yanan bir deniz feneriyim

Bu rüzgârlar, fırtınalar
benden değil,
Ne bu yağmurlar benim
Ne de seller göz yaşlarımdan
Her suçu bana atmayın artık
Ümidi kestim zaten mutluluktan
Veda edip, karanlıkta gölgeme
Gideceğim dönmemecesine
Az daha bekleyin,
Öleceğim kahrımdan
Ah! o zaman, o zaman...
Kimi suçlayacaksınız ardımdan

Beni eskisi gibi görme
Bitkinim, yorgunum
Yelkenim sökük, kırık dümenim de
Küçük dalgalardan bile korkuyorum
Çıkamam açık denizlere
Sakin limanlara demirliyorum
Nice fırtına vardı içimde
Şimdi dindi, şimdi durgunum
Alışamadım ki eskilerine
Her yeni derde de ağlıyorum
Gücüm yetmiyor kimseye
Bir üf! denilse yıkılıyorum
Gençlik aklıma geldikçe
Saçımda ak sayıyorum
Beni eskisi gibi görme
Topladım telaşlarımı çoktan
Yavaş, sakin ve huzurlu
Bir yolculuğa doğru yürüyorum
Artık biliyorum,
Yaşamak için aldığım her nefeste
An be an ölüyorum.

“İstemiyor seni artık, bu yol, bu sokak, bu şehir
Gün sana doğmayacak. Oynama kelimelerle ey şair,
Yaşadın mı ki olsun hayatında son bölüm
Gör ki, baştan beri seni isteyen yalnız ‘Ölüm! ’ “