Destur Verilince Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bir hasta kediydim serilmiş yola,
Destur verilince kaplan kesildim.
Gücüm yetmez iken incecik kıla
Kat kat demirlere tırpan kesildim.

Bir uyuz it idim ekmeğe muhtaç,
Hem hasta, hem kirli, hem yaşlı, hem aç,
Etlerim küflenmiş, bitlerim kıskanç,
Ormanlar kıralı aslan kesildim.

Bir damlacık suydum; kokmuş, kirlenmiş,
Çamur deryasında kaybolup gitmiş,
Ne seller geçmiş de değer vermemiş,
Ucu görünmeyen umman kesildim.

Ben bir dilenciydim, muhtaç merheme,
Bulsam sürecektim bütün gövdeme,
Derman bulamazken kendi kendime
Derde şifa veren derman kesildim.

Önüme atılan artığı yerdim,
Üstelik şükürle yeri öperdim,
Eşikler dibinde eşik beklerdim,
Canlar bağışlayan ferman kesildim.

Yolunu yitirmiş yolcuydum çölde,
Kel başım göğsümde, çarığım elde,
Ecelim kumlarda, kumlar ta belde,
Vahaya ulaşan kervan kesildim.

Kör dana peşinde aptal çobandım,
Kıralın zulmünden ürker korkardım,
Geldi sırdaşımdam bana bir yardım
Tahtların üstünde sultan kesildim.

Kötülük etmezken ben bir tek cana,
Bir kandil kapattı beni zindana,
Sırdaşım bir destur lütfetti bana
Güneşi karartan zindan kesildim.

Elim nasırlıydı, kolum kırıktı,
Atımın her yanı yarık yırtıktı,
Meydanda sırdaştan bir destur çıktı
Ordular dağıtan merdan kesildim.

Elifi görseydim mertek sanırdım,
Bir harf yaz deseler terler dururdum,
O destur verince ilimi yuttum,
Adamlar üstünde adam kesildim.

Ne ahlak bilirdim ne de bir ölçü,
Her işte ellere yüklerdim suçu,
Ağlayıp eyledim sırdaşa rücu,
Kusuru olmayan irfan kesildim.

Pamuktan ipliktim; kirli ve ince,
Pamuklar utandı benden epeyce,
Sırdaşımın eli bana değinca
Sırmalar üstünde kaytan kesildim.

Eseri yazan O, sözü eden O,
Çobanı han eden, hanı ezen O,
Her yerde, her zaman görüp gezen O,
Aklımla, gönlümle uryan kesildim.

Barlıoğlu der ki; vasıtayım ben,
O el değdirirse nur olur beden,
O 'dur gerek görüp cevher söyleten,
Ben O 'nun elinde mercan kesildim.