Destan Şiiri - Kasım Kobakçı

Destandır Çanakkale, gönül yaramızdır,
On sekiz Mart bin dokuz yüz on beşte,
Meydan okuduk o gün yedi düvele,
Kızıl kıyamet koptu Seddülbahir'de.

Şişip dalgalanıyordu, karmakarışıktı deniz,
Tabana yayıyordu öfkesini,
Mayınlarla kaplıydı Boğaz'ın ağzı,
Tabyalardan top sesleri yükseliyordu.

Geldi Nusret mayın gemisi Boğaz'a,
Seyit'in omzunda kocaman bir mermi,
Suya düştü lojistik destek,
Değişti bir anda savaşın kaderi.

Geçilemedi Boğaz on sekiz Mart'ta,
Anzak Koyu'na saldırdı Anzaklar,
Dört koldan saldırdı düşman kuvvetleri,
Ateş altında kaldı Kumkale ve Seddülbahir.

Varoluş savaşı başladı tabyalarda,
Patladıkça toplar genç bedenlerde,
Uçsuz bucaksız göklerde uçuştu uzuvlar,
Her yer ateş, kan, barut ve duman.

Yağdı bütün siperlere kurşunlar,
Başlarında miğfer, ellerinde silah, dillerinde Kuran,
El ele başladı mücadele,
Siperler arası sekiz metre mesafe.

Her kıpırtıda bombalar patladı,
Conkbayırı'nda korkunç hendek savaşı,
Sahilde Yahya Çavuş, İngilizlerle birlikte,
Ölüme meydan okudu yaşam pazarında.

Öleceğini bilerek koştu asker,
Her dilde tekbir, Allahu Ekber,
Galatasaray öğrencileri, genç fidanlar,
Hiç asker kalmadı, elli yedinci alaydan.

Üst üste düştüler kutsal topraklara,
Henüz on beş yaşında değildi kınalı kuzular,
Kanla doldu Gelibolu,
Yüzbaşı Hakkı, Yahya Çavuş, Sıtkı Bey.

Şehit ettiler Anadolu yiğitlerini,
Sırtlar günlerce kana doymadı,
İki yüz elli bin şehit yatmakta koynunda.

Anafartalar'ın kahramanı atam,
Vazgeçmedi, göğsünü şarapnele siper etti,
Balkanlar'da alnımıza konan kara leke,
Çanakkale zaferiyle temizlendi.