Destan Şiiri - Gönül Çalımlı

Mevsim değiştirir bir kaç kelebek
kanatlarında bir kaç farklı türkülerle
dizeler dizilir şu ömrümün diğer yarısında o merhum yağmura
ve beklemek
beklemek yarim sandığın gibi bir şey değildi
beklemek, saklandığı yere sığmayan bir dev

sen yoksun diye
geriye her ne varsa kalanları,
yasaklıyorum kendime
görüyorsun işte
yoksun diye güneşe rağmen bütün yüzler karanlık
ölüm siniyor yavaş yavaş
dilimin ucunda ki
destana...

zavallı şehir!
dört bir yanında feryat var
kadın seslerinin içinde küçülüp,sakallarından zehir akıtanlar
şehrin dört bir yanına feryat figan salmışlar

Kahvesini, şarkısını, toprağını, bereketini tarayıp
esmer bir ömrü taç etmişler başıma
büklüm büklüm
omuzuma dökülmüş bahara hasret kızıl saçlarım
imansız bir ses çevirdi beni
bütün yitik zamanların mektuplarından

kim aldı üzerimden merhameti?
kim çaldı rüyalarımı ansızın?
ben ki
veba kokan coğrafyaların devasına vuruldum

tırnaklarımla kazıyarak bir adamın yüreğini ararken toprakta
gözlerime damlayan yağmurlar vardı
ahh zavallı gerçekler!
ben sizi biliyorum
bu yüzden kanıyor tüm tırnak diplerim
ve çehremden uzakta, yasaklı bir yüzleşme gibi
iblisin sesine koşturuyor hain zaman
yavaş yavaş kuytu köşelere çekiliyor
içimde ki acı destan

aklım ölüyor
çünkü sokakları yalnız süpürdüm
can çekişiyor ruhum
çünkü gördüklerime şahit olmaktan nefret ettim
ve herkes bunu görüyor ki
ben gerçekten düştüm gece saçlım
seni başkalarıyla düşünürken

o dillere destan yokluğunu
şehadetimin ısırdığı parmak uçlarımla dolduruyorum hayatıma

ahh ki gözlerim
başıma bela etti
o volkan gülüşünü.

"ki isterim sevdiğim
şahiti olamadan kanatlarımı açıp göçüp gitsem de bu yerden
memleketim
yüzünde gördüğüm cennete dönsün
isterim."