Dest-i Aşk Şiiri - İrfan Karapınar

Gurûptan yana baktığımda,aşkın her zerresi yayılmış semaya
Pembe bir rüya,kırmızı bir şevk,sarı bir ayrılık,siyah bir ölüm
Mehtabın ikramında nasıl mani olurum aşkın sirayetine
Neylesin biçare gönül,efsununda sahiden pek de zayıftır

Bu bir vakıadır,misk ü amber içre dağılır sevmek ricası iklime

Oturup dertli dertli maziyle hasbıhalde zümresi şarkıların
Kanun söyler,tambur inler,ud hislenir,nihavent sözler özletir
Ney,fani misafirhanenin sahralardan şakıyan ilahisi
Gönülde meşk,giden sevgilileri ziyaret etmede mahir
Ziyadesiyle dokunaklı anlara yayılan bir gizli tebessüm
Bir leyli buluşma sefasında gökyüzündeki ahenk
Pek de telaşeli tabiat,manidar renklere eşlik etmede

Zamanın ortasında durmaksızın aşk dilenen faniyim

Ben bir pervaneyim, mumun dehşetine daha yakın
Oysa aşka daha bir sadakatle bağlanmıştım ya bir vakit
Şimdi anlamakta gönül,ne biçim bir anafora kapılmış
Hangi türkünün nakaratında gezinmede rivayeti aşkın
Kızıl semanın en derinliklerinde kimliğimi aramaktayım
Ya derdi kovalamakta,ya siyahın gözlerine aşk ile bakmaktayım

Zaten sen kendi bühtanında boğum boğum büyümektesin ey hicran

Kapanan yalnızlıklar sevmeyi unutturamadı henüz
Henüz bir fidan kadar taze,melul nazarlar göğün duvarlarında
İzlerim her gece umutsuz gözlerle,manada hamlığıma şaşarım
Zaten yok ellerin ellerimi tutar,ben yoksunlukla kahrolurum
Madem yoksun,ne diye akşamın siluetinde zuhur edersin,ey yâr

Aşk meyhanesinin meyinden içmişim,humara düşmüşüm bilen bilir

Öylesi bir hâl ki,ne yaşayan anlatır,ne yaşamayan anlar
Garip bir teveccühtür,mısralarında şairlerin devleşir imgeler
Üstelik ya varsındır,ya yoksundur,ya biteviye hiçlikte uzarsın
Bir gülde eda,bir bülbülde terennüm olur yaşamak,dokunaklıdır
Kaçtıkça kovalar,kovaladıkça kaçar,hemhâl üzre şekillenir gölgeler

Bir dem ki,rüzgârında olgunlaşan efkârı dillendireyim de dinleyin

Cihanın tekerleklerinde çiğnenmekten,çığlıklarım yankılanmadı
Eyvah,muhabbet bahçesinde mazinin ateşi yanar da yürek dağlanır
Devasız dertlerin sultanıyım diye bak neler besteler hicranında musikâr
İnleyen yalnız ben miyim acep şol bağrında dünyanın,bilirim
Aynı sualin derinliğinde nice yârân figan eder de duyulmaz cılız sesleri
Ki felek öyle bir çembere almıştır,ne desem kifayetsizdir haremgâhında

Ey yaradılışın sırrı,bir kez mihrabına yüz sürsem,gayrı murat dilemem

Şiirlerimde asılmayı bekleyen kelimelere elbiseler giydirip
Gözlerimde aşkın saltanatını büyütüp,göğün renklerine iliştirdim
An dondu,yön şaşırdı,mehtabın mekanına hünerimle dokundum
İskender’in aynasında aşkı gördüm,deryasından sözler derdim
Gazelin bermutat beyitlerinde aruzu öptüm de üstatlar ağladı
Romantik gezindim mesnevilerin “fâilâtün” imalelerinde
Galip’te ilâhi,Nedim’de mecazi,Fuzuli’de meali dokundum
Kalktım erenler meclisinde bu dest-i aşkı ezbere okudum

Ah ki alemi aşk ile sarsam ve dahi aşk ile sarsa alem beni

Mart 2009