Deşme Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Sen oradasın
O fildişi kulede…
Koruyucu kolların himayesinde huzurlu
Taş duvarların arkasında güvendesin
Dostların var derdini, kederini paylaştığın
Limanların var her fırtınada sığındığın
Şerden beladan uzak, emin ellerdesin

Kahkahalarınla çınlıyor
O Babil kadar şehvetli, İstanbul kadar ihtişamlı şehrin sokakları
Etrafında fır dönüyor insanlar
Yani, bir sigara yakacak olsan
Birbiri ile yarışıyor kibritler-çakmaklar

Bense buradayım
İçinden kahır katarları geçen bu metruk kasabada…
Yüzümde bozkır sıcağıyla kavrulmuş paslı bir hüzün
Heybemde bölük pörçük şiir kırıntıları
Her gece, eşkıyanın Baran’ı gibi kendime afili ölümler beğenip
Her sabah, uyanır uyanmaz tütün üstüne tütün sarıyorum
Baba yadigarı efkarıma

Sen sen ol kadın
Sen sen ol…
İki dirhem bir çekirdek esmerliğini kuşanıp
Salına salına, geçme gönlümün kılcallarından g e ç m e
Ben değilim beklediğin o beyaz atlı kahraman
Ben değilim bir gülüşünle tutuşacak o orman
Ben değilim rüzgarınla savrulacak duman

Heybesinde fırtınalar saklı bir göğüm ben
Bir yağarsam bardaktan boşalan bir okyanus gibi yağarım
Bez bebeğine iğne batırır gibi
Deşme kabuk bağlamış yaramı d e ş m e
Deştiğin yerden ığıl ığıl kanarım

Ha birde
Öyle damdan düşer gibi aşk deme kadın
Aşk d e m e…
Ben aşık olunca çocuklaşırım
Cıvıl cıvıl bir okul bahçesine döner içim
Kızarım, küserim
Oyuncağını kıskanan çocuklar gibi kıskanırım

Aşk, huysuz bir çocuk gibi uyuyor içimde
Ağlatma kadın a ğ l a t m a…