Deşifre Şiiri - Hümeyra Yılmaz

Öyle değersizce durma karşımda.
Boşluğun yüreğimi doldururken,
Aklıma sokma bir gidiş daha.
Zaten yorgunum, dilsiz bakışların, anlamsız çığlıklarını
Geceye taşımaktan.

Bir yangın arifesinde soyundum, en güzel yalanlarımı.
Gururum kıvranırken avuçlarımda,
Nasıl el sallayabilirim ardından?
Şimdi gitme desem,
Gitme şimdi desem,
Ama beni dinlemesen!

Dar geliyor coğrafyam bu dünyaya.
Her sınırda iklim değiştiriyor,
Her iklimin şartını kabul ediyorum.
Doğurdukça şafak, öksüz günleri,
Yetim benliğimde tarifsiz sancılar...

Kaçıncı sahipsiz elveda bu gözlerime yansıyan.
Nerden baksan, ceset kıvamında tenim.
Sebebini bilmediğini bildiğim üzgün duruşlarımdan,
Sorgular örüyorum motif motif.
Hele bir de boynuma takılışı yok mu iplerin,
Çeken çekene
Neden?
Şimdi gitme desem,
Gitme şimdi desem,
Ama beni dinlemesen!

Aklımın bir ucunda kayıtsız unutuluşlar,
Diğer ucunda kurutulmuş gül yaprakları,
Her buluşumda taze yalnızlık kokan.
Ben mi yazdım hüznü kaderimin başına,
Ben mi yakıştırdım hikayelerime mutsuz sonları?
Yüreğimde boylu boyunca yatar koca bir boşluk.
Denizlerim çekilir damarlarımdan.
Bana müsaade
Göğün kiri yatağıma bulaşmadan,
Rüyalarımı saklamalıyım.
Bütün kederleri kilitledim üzerime.
Biliyorum...
Şimdi gitme desem,
Gitme şimdi desem,
Beni dinlemeyeceksin...