DeSibel Şiiri - Sibel Doğan

sesinde boğuluyordu tüm hüzünler
tüm aşk şiirleri eşlik etti
yüzünün o dinmeyen hasretine
seni tanıyan her yağmur
yağmayı öğrendi bir sevda gibi
çorak toprakların çatlamış tenine

şimdi sesin çağırıyor herkesi
gözlerinden akan yaşlar kıyameti
kabuklarından çıkan tüm insanların
senmişsin sura üfleyecek olan nefes
sesinmiş karanlığı bir solukta yırtacak
bağır şimdi sen bağır!

adına methiyeler düzdü Hayyam
içip içip sarhoş oldu, nefesini
bir günah gibi her içine çekişinde
çağır şimdi sen çağır!
doğmaya inat eden çocukları
annelerinin karınlarındaki zindandan
belki sesini duyarlarda doğarlar

sesini duymadım biliyorum
görmedim belki gözünde ağlayan güneşini
elinin bir bulut gibi terleyişini
ama yinede biliyorum yinede...
sen susturulmuş tüm seslerin sesi
sen bağır şimdi benim acımı
öfkemi ve de yoğrulmamış aşkları

sesini diyorum senin sesini
bilmiyorum belki de-sibelini
bildiğim var ne bilmediğimi
sen bağır yinede sen çağır
susma!
sesindir mona lisa'yı güldüren
sesindir doğan çocuğun tek umudu
ninnisidir onu avutan...

de artık bağışla tüm insanlığa sesini
mesih gibi in artık yeryüzüne
ve insanlığı toplayıp mahşer karanlığına
hep bir ağızdan söylet yaşam türküsünü
ya da bir melek gibi sura üfleyeceğini
söyle!
susmasın sesin
sesin bunu çok iyi bilir!