Desem ki! Şiiri - Serap Tepedelen

Desem ki;
özgürlüğü yüreğinde gizleyen
bir mahkûm örneği
demir parmaklıklar ardına sıkışıp kalmışsan
ve sen,
dayanılmaz bir sancının tam da ortasındayken
minicik bir kuş,sana inat,
özgürce uçuyorsa...
dayanabilir misin,
durabilir misin ağlamadan?

Desem ki;
buğdayları savrulmuş
'Toprak Ana' örneği
açlığın,susuzluğun tam da ortasındaysan
ve sen,
yağmura,berekete kucak açmışken
birdenbire yoksun kalırsan
tüm sevgilerden,
dayanabilir misin,
durabilir misin ağlamadan?

Desem ki;
savaşın acımasız korkusuyla sinmiş
bir çocuk örneği
gözü gözden,kolu koldan eden bombalar,
binlerce ölüyse çevrendeki...
ve sen,
tam da ölümü yanıbaşında hissetmişken
bir kır çiçeğinin kokusunu duyuyorsan
burcu burcu...
ya da özgürlük kuşunun pır pır edişi
buğulandırmıyorsa gözlerini
dayanabilir misin,
durabilir misin ağlamadan?

Desem ki;
minicik bir kuş,
sana inat,özgürce uçuyorsa...
bir burukluk,bir garipseme yerleşmişse yüreğine
acımasız bir el,
kırıverse minik kuşun kanadını
özgürlük tutsak edilmişse zincirlere
durabilir misin koparmadan,
dayanabilir misin bağırmadan?

Desem ki;
insanın insanca yaşadığı bir evren,
ne açlık,ne savaş
ne kin,ne nefret
görülmediği bir dünya var desem
inanır mısın?
yoksa,
beklentilerin beşiğinde sallanan
bir çocuğun düşleri mi sanırsın?

(1989,Bursa)