Deryasını Arayan Nehir Şiiri - Celal Şahbaz

Deryasını arayan nehir

...
Gidiyorsun…
Bir kasım akşamı,
Hem de şu esmer gözlerimden,
Kurşun hızıyla yağarak…
Zaten üzerime kilitlenmişken,
En asi mevsimlerin hüzünlü yalnızlıkları,
Bir de...
Bir de sen, bu vicdansız bekleyişin,
Kahrını bana bırakarak gidiyorsun…
Git...
Oysa sen de bilirsin ki…
Yeşermez...
Sensiz, susuz bıraktığın bu devasa çöl,
Yeşermez ardın sıra böyle ağlamalarla…
Dökülüp izine, aksamda deryasını arayan nehir gibi,
Boz bulanık ve asi…
Sorarım ayağını sürüyüp gittiğin şu topraklara...
Söyle en katı anılarımızı bile süpürüp,
Bir de,
Kasım kasılarak…
Mıh vurup kalbin merkezine,
Gitmeyi de mi öğrendin sen?

Ve...
O aşk mıydı yanıbaşımdan, dolu dizgin geçip giden?
rüya gibi atlas maviliğinde kaydığım cümbüş...
Düşmek miydi şimdi bu savruluş?
Bu bilmediğim hüzünlerin sahiline?

yazıklar olsun sana,
Söndürdün yıldız gözlerinden,
Umudun ışığını…
Sürükleyip toz toprak götürdün bakışlarımı,
Bağışla ne olur...
Bağışla ama…
Aşkın boynunu bükmekse böyle gitmek,
Kırmaksa umudun belini orta yerinden…
Bırak ezeyim şu başımı duvarlar altında.
Kan kusturup, susturayım sana çarpan yüreğimi …
Bak hâlâ...
Mertliğin tasasında, akılsız beynim.
Ukala beynim...
Oturmasını bilmedi ki, layık olduğu yerde…
İşte nihayet akıbetimiz hüsran,
Yaramadı.
Yine yaranamadı bize sevmek…

Sen anlamadın, ben(se) anlatamadım,
Kalbe, kahpe bir vurgundu gitmek…

_________yorgunkalem...