Dervişname Şiiri - Olgun Albayrak

Bedenin dağ olmuş, namın yel gibi,
Dünyayı yüceden süzersin Derviş.
Cevrinden habersiz koca fil gibi,
Binlerce karınca ezersin Derviş!

Nehirler kurumuş, tarlalar kıraç;
Mazlumun bağını yeşertmek ilaç.
Çöller pek çetindir dağlarsa yamaç;
Dünyayı tozpembe çizersin Derviş.

Reva mı düşküne sürekli cefa?
Niyedir beylere lütuf ve safa?
Söylerim, sayarım belki bin defa
Sen kime methiye düzersin Derviş?

Fermanlar sorulur terazi hani?
Gönlüne üşüşür yüzlerce cani.
Şeytana taparken milyonla fani,
Belki bu denklemi çözersin Derviş…

Varlığın yerine değer mi katar?
Bezirgân misali riya mı satar?
Âlemde nicesi ümitsiz yatar;
Niye sen kaygısız gezersin Derviş?

Sanma ki felekler kalacak baki;
Alınlar kırışır, görülür haki.
Bir vakte erişip anlarsın ta ki,
Sonunda kendinden bezersin Derviş!