Dervişin Ölümü! .. Şiiri - İsa Yılmaz

bir kahkaha attı derviş, aşkın öldüğünü duyunca
insanlar şaşırdı, bir cevap beklediler
derviş gülmekle yetindi ve ardında uğultular bırakarak gitti
çölde giderken akreplere sordu aşkı
ölmüş olmalı dediler, biz zehirledik onu
hüzünlendi, yoksa gerçek miydi aşkın öldüğü
yoksa bir hayalin peşinden mi koşuyordu
hüzünlü bir şekilde kızgın kumlarda yürüdü
akşam üzeri bir akbabaya denk geldi
akbaba başının üstünde dolanıp duruyordu
sanki onun ölümünü bekler gibiydi
ölümü göze alıp akbabayı yanına çağırdı
ona aşkı sordu
öldü, dedi, ben yedim onu çok lezizdi bir kadının bedeninde
derviş biraz daha ürktü
aşkın ölmüş olmasından derin bir acı duydu
ama içinden bir ses onun hala yaşadığını söylüyordu
derviş yıllarca aşkı aradı durdu
ya varlıklar aşkı tanımıyordu ya da aşk gerçekten ölmüştü
derviş bir gün ölüm döşeğine düştü
insanlar başına toplandı
aşkı arayan deli ölüyor, diye geçirdiler içlerinden
aralarından biriyse ona aşkı bulup bulmadığını sordu
o da hüzünlü bir sessizliğin ardından
aşka gidiyorum dedi
ve gülümsedi...