Dervişhan Şiiri - Özdemir Aydın 2

Yokluğun baldıran zehri,
Nefes almak ne mümkün.
İçerim zemheri fırtınası,
şahikamda çığ kopar.
Meşayihler misali keramet gösterirken,
Mest olur dervişhan ruhum.
Bulgur kazanında dem olur danelerim,
Dirhem dirhem ölür,
Dua dua rabıtadan irkilirim.

Dilim pelesenk sözlere gebe,
Perdesiz gecenin şehvani izdivacında,
Kutsiyet nutukları zühur eder,
Şiir doğurur.
Ben susarım,
gözpınarlarım akar sana.
Kömür karası ruhumdan,
Damla damla tohum olur,
düşersin toprağıma,
Nasılda papatyalar olur,
filizlenirsin.
Ellerim titrer,
Dudağım zından,
Avaz avaz zılgıtlar.

Ey yar,
Farz et ki ben sana bin yıllık çınar,
Yaprağım süzülür saçına düşer.
Bakır buseler kondururken yanağına,
Gönlüm kayarken yüreğinin arefesine,
Nefesimiz öpüşürken,
Utanır güneş.