Dervişan İçin Şiiri - Dinmez Er

Saklı duyguların sesi kayalarda parça pençik,
Martıların çığlığı ıssız kıyılarda yankılanıyor.
Hırçın dalgaların savaşını seyreyliyor kumsallar
Kül olmuş saçlar, ışığını kaybeden gözler,
Arkası kesilmeyen sayıklama nöbetleri
Abuk düşler sahibi, yüreği gibi elleri titreyen
Cehennemi beklemeye gönüllü aday bir adem,
Adı, Dervişan...
Sarsak adımlarla harabe olan mabedine gidiyor.
Sağlıklı, huzurlu, mutlu yaşlanmayı başaramadı.

Beyninde kemirgen sorular,
İnsan denen mahluku Tanrı yarattıysa,
Tanrıyı yaratan kim(! ?)
Azrail insancıklarla kovalamaca oynamaktan zevk alıyor.
Şeytan yüzünü insanlardan niçin saklıyor?
Bilmeceler, ikilemler, derin düşünce kapanları,
Ağızları salyalı iğrenç, ürkünç cehennem zebanileri,
Ne kadar istemese de o kadar böyle bir ruh hali…

İnsanın kendisiyle konuşması çıldırtır, isyankar eder.
Yazar, bozar, araştırır, sorgular, cevap bekler ve sever!
Okuyanlar ne der, abuk sabuk, süfli, yaşlı düşkün biri.
Kendini şair sanan bu adam şiir mi yazıyor?
Varsın desinler, şimşekler çakıyor gözlerinde,
Yüreğinde fırtınalar, seller, âfat sanki tufan
O biliyor kime şair denir, kim şair müsveddesi zavallılar,
O ki, gençliğini hayata sadaka diye vermiş biri,
Heyhat! Görün ki şimdi ne hallerde gurbetçi şair
Devrimlerin, ilkelerin ölümüne savunucusu,
Özgürlük savaşçısı, yıkılmayacak abidesi!
Dervişan, benim kadim dostum!

Dinmez ER / Çeşme / 2016. 03. 13 /