Derviş Dirisi Şiiri - Mustafa Işık Van

ve / ağacın yaşlı gövdesinden süzen
iki damla gözyaşıdır
Zekeriya.
hû..

Ölüm gelince anlarız
zamanın geçtiğini.
Kaç ağıt duyulur sesinden gitmelere dair
Kaç ayrılığa eş tartılır
leyli ağırlığın,
adı uzaklardır / gidip de gelinmeyenin.
Geceleri alıp başını ansızın giden
Mezarlık karanlığıyım
Islatmaz beni yağmurların.

Kirli parmakların tenhasından
İz bıraktı şehrim,
Sokak arşını tellal avazı sabrımı damıtır
göğsü güvercin kafesi anne
kan ağlayan gelişlere emzirdi beni.
Kuşkanadına takılı hazan yaprağı
gömleğimden düğmedir.
derviş abasındaki ahlara sar beni.

Kaf Dağı ardı
her gün masal diyardır bana.
Anka, kanadından sarkan umuttu
/ Yetişemedim.
Başım niyetine kalbimi saldım yollarına

Bir çözebilsem
Asudeiplere eş uykuları,
Acemi yanlarıma dolanacak muştular
Biliyorum / abası yangın yeri bir derviş
vefalı yalnızlıklara sarmalayacak
mahremliğimi.
Bir omuz bekleyen
Cami avlundaki tabutlar gibi
her gelişinle binlerce güneşte yıka beni.
Hem hancıyım hem yolcu
dur da biraz solukla nefesimi..

Abası yollara yakışan yolcu Abbas
Bir aba delisiyim işte
Gel de benle eğlen biraz.