Derviş, Bilge, Alim Şiiri - Tuncay Akgöl

DERVİŞ, ALİM, BİLGE

DERVİŞ

Ne demiş derviş;
Aşkla çıkan demir, şekil alırdı; bu alem de.
Ateşsiz şekil almam, dövsen de demiri bu beden de.
Boşuna dövünüp durursun, isteksizsen kendi heybende.
Demiri aşkla atsaydın ateşe;
Demir de alır kendi şeklini bu alem de.
Halbuki vuslata giden, bir kerecik yanmalıydı bu beden de.
Nafile suçlu arama, suç senin kendi heybende.
Eğer aşk ile çıksaydın bu yola,
Ne sen yanardın, ne de beden bu alem de.

ALİM

Sormuş kendine âlim;
Sevgisiz, aşksız halim nasıl olurdu.
Kaybederdim ruhu, bedeni, bu durum benden sorulurdu.
Kalbi besleyen sevgiyse, ruhu besleyen aşktı, ikisi olmazsa elbet beden durulurdu.
Dikkat et! en acımasızın içinde varsa sevgi; elbet birine vurulurdu.

İçindekine dikkat et; gözlerine yansır,
Kalbine sorsan ne olurdu.
İyilik ve kötülük aşkla başlardı.
Şeytanın geldiği yerde, o ancak zincire vurulurdu
Sevap ve günahın hesabı aynıydı, İkisi de birbirlerinden sorulurdu.

BİLGE

Bilge sormuş etrafına; İyilik ve kötülük nedir diye
Kimse cevap verememiş, halbuki bu tanrıdan bir hediye.
Sevgi vermişti Tanrı, neden diyemedi kimse, yaptılar birbirlerine takiye

Günahkarları bir günahkarla sınadılar. Adı şeytan diye.
Hesap günü geldiğinde, sordular birbirlerine neden diye,
Yapsalardı nedensiz bir iyilik, düşmezlerdi bu kara deliğe.

Unutma dedi;
Gönderdiği kitaplar bir hediye.