Derviş Aynası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir şehir gördüm yokuşlara kurulmuş,
Her köşesinde bir ikbal sevdası,
Her yol ayrımında bir sır satıcısı,
Ve her dostlukta bir niyet kuyusu.

Sözde aşk arayan, özde menfaat peşinde,
Hakk'ı dilde zikreden, gönülde kaybeden,
Derviş hırkası giyer, kervan sürerler,
Ama aynaya bakmaktan korkar hepsi.

Ey göğsüne aşk sandığı asan adam,
Ne sen o aşkın yolundasın, ne aşk sende,
Kendi gölgene bile dönüp bakmazken,
Hakk'ı nasıl bulacaksın bir göz odada?

Varlığın terazisi bozuk bu şehirde,
Sözünde durmayan, kalbinde durur mu?
Her şeyin en iyisini bilirim sanırlar,
Ama bilmemenin ne demek olduğunu bilmezler.

Ey yoldan dönen, yolda kaybolanlar,
Aşktan bir harf dahi öğrenmemişken,
Elif’in sırlarından dem vururlar,
Hangi gölge hakkı gösterir ki hakikati saklarken?

Dervişim diyenlerin aynasında bir kir,
Ne kadar silsen de hep geri gelir,
Çünkü gönül saf olmayınca dostum,
Ayna da yalan söyler, hakikat de susar.