Derviş Akçay Şiirleri - Şair Derviş Akçay

Sekiz yıldır gurbet ellerindeyim.
Izdırabın sıcak çöllerindeyim.
Ayrılığın taşkın sellerindeyim.
Gel de bir halimi sor bana Leyla.

Gurbet akşamları dertli, çileli.

Yemyeşil bir rüzgâr esti dağların arasından
Üç alperen at koşturdu Hazar'ın ver'asından.
Terlemişti atları,kartal gibi uçtular
Açıldı vadiler, yarıldı dağlar
Zamanın içinde eridi çağlar
Heyecandan dile geldi atlılar;

Yedi koldan atılmışız dünyaya,
Tarihten renk almış yüzümüz bizim.
Kapılmadık biz hayale, rüyaya
Ümit çeşmesidir, gözümüz bizim.

Biz her bir bedende, ruh ve can olduk,

Koyu bir karanlık düşer peşime
Önüm yağmur arkam koyu karanlık.
Çarpınca ruhunun aksi yüzüme
Bir yorgunluk sarar beni, bir anlık.

Hırsız duyguları çektiği perde

Aylardan Nisandır, günlerden Cuma
Şanlı Mehmetçiğim kalktı hücuma
Kan ve ter karıştı toprağa, kuma.

Artık toprak doydu kana mehmedim
Ağlıyorum yana yana mehmedim.

Doğduğunda beyaz yeşile döndü
Bir karanfil açtı yorgun saksıda
Deniz kızlarının perisi suda,
Hasretini derin kumlara gömdü
Umutsuz bekleyiş mumları söndü
Delice koştuğum son gün o gündü

yolculuk ağlayarak başladı sıladan gurbete
sarıldık sevgililerimize, anamıza
kardeşimize, çocuğumuza ayrılırken
yürekler birbirine geçercesine
sanki kavuşuyormuş gibi
uzun bir gidişten sonra

Ey vefasız sevgili! El vurma yâre benim.
Sen mi, sandın yâremin derdine çâre benim.
Bedenim öyle yandı, nâre Kerem misali
Halimi, arzeyledim, yüce settâre benim.

Zülüf sarmaz yâremi, sinemi yakar benim.

Spil dağı, ne dumanlı başın var
Sen de benim gibi karalı mısın
Başına sarmışsın boran ile kar
Sen de benim gibi sevdalı mısın

Eteğinde koyun kuzu beslenir

İkindi güneşi camda ölürken
Hasret türküleri gamda ölürken
İlim, kültür, irfan hamda ölürken
Yükümü kervana katamadım ben

Ruhum göçenlerle yürüdü gitti