Derviş Şiiri - Ömer Faruk Bostancı

Biri vardı derviş.
Öyle ulu! Ermiş.
Tüm göğsünü germiş.
Vatan-milletine...
Canın yola sermiş.
"Allah bilir..." dermiş.
Öyle çok az yermiş.
Kul hakkını, vermiş.
Öyle, ulu derviş!
Öyle, deni derviş.
Bir bakmışlar; ermiş.
Bir bakmışlar yermiş,
Nefsini, nefisleri.
Ve gitmiş hisleri...
Unutmuş hep derviş.
Hani var ya... Ermiş.
Dünyaya değermiş,
Yapıp ettikleri...
Ama gedikleri,
Varmış elbet! Kul bu...
Dünya bu; okul bu,
Tekkeymiş dervişe.
Ve dalmış bir işe.
Dert olmuş maişe...
Ve nefis takılmış.
Ulu ayağına.
Sendelemiş, düşmüş.
Üşüşmüş kargalar.
Başlamış kavgalar.
Bir kıyamet kopmuş.
Kopmuş derviş kopmuş.
Tüm malayaniden...
Bir anda, aniden;
Kendin yerde bulmuş.
Hiçbir şeyi yokmuş.
O, özüne dönmüş.
Ne olduğun bilmiş.
Kul olmuş, yok olmuş...
Derviş, bir uludur!
Derviş, tam bir hiçtir!
Biri var ki derviş.
Öyle ulu! Ermiş.