Derunî Avaz Şiiri - Necip Yılmaz

Uyandım
Bir nara ki
Yıkıyor âlemi
Penceremde bir bülbül-i şeyda
Güneş sıyrılıyorken ejderhanın elinden
Bir avaz ki,
Yer oynuyor yerinden
Dedim
Kimsin
Nesin
Neden bu vaveyla
Nerden geldin
Nereye gidersin
Azıcık soluklan
Bir nefes al
Edelim biraz hasbihal
Durdu, düşündü
İç geçirdi azıcık
Bir sayha kopardı aniden
Sen ne bilirsin
Dedi
Otururken asude öylesine
Köşende
Harap olmuş
O gülistanı
Gülgoncayı
Kokusuyla mest olurdum
Rüzgar getirirdi Medine'den, Mekke'den
Kudüs'ten
Şam'dan, Bağdat'tan, Yemen’den
Şimdi hayal bile
Hayal oldu
Ey yolcu
Dedim sanma kendini
Sadece ah eden.
Ümit dağının yolunu kaybettim ben.
Bir bir yok oluyor izin izi
Derunî bir avaz koptu içimden
Ne sahra kaldı alemde
Ne Everest
Ne Himalya
Ne Ağrı
Ne Süphan
Göz yaşım okyanus oldu, aktı
Derinden derinden