Deruni Aradığım Şehir Şiiri - Atabey Aydı

-Bursa’ya İthaf-

Tabiatın damarlarından medeniyet döşeli yollar,
Mücevher taştan konuşan duvarlar…
Onarır keder yüklü mekânları, camiada gezinen ruhlar
Anlatıyor gönül köşelerinde oturanlar.

Ağlayan sözden ırak, iki dudak arasından doğar aşklar
Şehrin canları cananlara koşar
Kadim-i Kelam okuyanlar nur ile coşar
Aşkı akıl da yaşar kalp de yaşar.

Şehre semadan inen nur,
Bir seher, seccadelere bürünür olur
Aydınlıkta mavi ile yeşil bulunur
Gönlün konakta da olsa fakir evinde de olsa aynı huzuru bulur

Güneşin sıvadığı dağın gölgeli kesreti
Yârin eteğine işlenmiş sevgilinin sureti
İçine gülleri topladığı sepeti
Aşkla okunuyor sevenlerin saadeti

Şehir bilinmeyen güzellikte
Taşın ruhu, kaldırımların bedeni var
Şehrin güzellikleri nice incelikte
Mekânın rahmeti, zamanın hikmeti var

Âlem bilmeden gelip geçer; lakin
Huzura erer yaşayanı içinde
Deryada ıslanmış tarihi sayfalar, dingin; lakin
Açılır mavera rüzgârının ruhi bir döngüsünde

Şehir inler, gönül tezgâhına her bir nakışta
Sessizlik yuva yapar kulaklarda
Duyulansa bir garip Bursa’nın eşsiz nabzıdır
Orada bir kabir, gül kokan toprakla sarılıdır

Aşkına selam olsun, şehirde ben varken
Ey vedaların vedası, gecede sen yokken
Aşkına selam vermeden bakışlarımı örterdim
Ey selamların selamı, gündüzde seni söylerdim

Ey Bursa, halkın senin sesini bilir
Dinlerim seni, ey deruni aradığım şehir…

10.07.2015; 07.24