Deruni Şiiri - Yusuf Mansız

Papatya yaprağı gönül sayıyor…
Naciz vücudum da büyüyen şua!
Seviyor sevmiyor yarim ağlıyor…
Şeytan üflemesi efsunlu dua!

Kısrak çiftesiyle yırtar kalkanı!
Gümletiyor topcu, inliyor toprak!
Hortlatan geçmişe yazmış imanı!
Firavun ilinde gevşiyor ahmak…

Derbestim, ah! şurda birikmiş batak.
Ciğerden sökülen katran misali!
Döküyor düşmanı hasmına bırak!
Kefenin cebinde safran mı ali?

Gönül hattı cephe, hayat tongası…
Yürüyor "hu" 'lar la zırhı çatlatır!
Kaçıyor ecnebi yoktur mangası.
Tümenler meydanı yürek patlatır!

Dost menkıbesinde okunmuş ayet .
Yaralı aslandır mavzerin eri!
Yürek patırtısı toplu afiyet .
Düşünce gönülden koptu miğferi!

Cümle mürettebat İçtima vakti.
Deruni bir duruş bu haydi ulak.
Velhasıl, mekanda duruşma akti.
Kefensiz askerler mi buluşacak..!

Heyhat! bre insan toparlansana!
İki hece ölüm, yeniden doğum...
Mizanda olacak yuvarlansana!
Nesirler içinde binlerce boğum..!

Yusuf Mansız