Dertli Gönlüm Şiiri - Kemal Doğanay

Yarama dokunma kanıyor tabip,
Bu yaralar beni öldürür sanma.
Adımı Kırk Hafız anıyor Habip,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

Çölün ortasında susuz kalmışım
Seraba düşmüşüm hep aldanmışım
Bir tek sen mi yandın ben de yanmışım,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

Kenan İllerinden kervanlar geçmez
Gözlerim bozulmuş uzağı seçmez
Yusuf Kuyusu’ndan yolcu su içmez,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

Kaderin önün de bir kader vardır
Zalime bu dünya mutlaka dardır
Aşığa can veren sevdiği yardır,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

Felek bıçağını bilesin gelsin
Attığı okları bağrımı delsin
Tabipler toplansın derdimi bilsin,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

Yalvardım Allah’a acımı dindir
Ya kulu sevindir ya da tez öldür
Sevdiğin aşkına garibi güldür,
Bu yaralar beni öldürür sanma.

DOĞANAY’ım yine darda kalmışım
Azrail elinde zorda kalmışım
Yüce dağ başında karda kalmışım,
Bu yaralar beni öldürür sanma…