Dertleşme Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Bu dünyayı anlayamadım,
Kahrını, cefasını çektim,
Sevgiyi tatmadım,
Dünya yıkıldı, altında ben kaldım,
Yine insan halinden anlayanını bulamadım,
İhanetler gördüm, nankörlük etmedim,
Dost için canımı,
Sevgili uğruna;
Yüreğimi yerlere serdim...
Nedense hep hor görülen, çiğnenen bendim,
Ben bir yerde hata ettim,
Ama nerde bunu bende bilemedim…

Yıllar bir sel misali geçti ömrümün üzerinden,
Selden geriye ne kalırsa,
Bendende geriye kalan oydu işte,
Alında çizikler, saçlarda aklar,
Hamallık yapmaktan yorulmuş bir kalp,
Sanki savaştan çıkmış bir beden,
Ve işte ben…

Güvendiğim dağlara karlar yağdı,
O dağlar ki,
Yürek depremlerimde sığınaklarımdı,
Şimdi onlarda beni yalnız bıraktı,
Yarınlarım dibi karanlık kuyu gibi...

Azrail’in gölgesinde geçirdim geceyi,
Gölgesi göründü, kendisi gelmedi,
O kadar istemiştim ki onunla yüzleşmeyi,
Gelmedi işte, ne yapayım ki gelmedi,
Hayat dediğin acı, keder,
Ölüm dediğin bir son değil,
Ah, o kıl kadar imanım da olmasa,
İntihar hiç zor değil...