Dertlerin Hası Şiiri - Cihat Şahin

Gezip sorsan şu arzda,
Yoktur dertsiz bir kişi!
Herkes garip bir tarzda,
Dert edinmiş bir işi.

Biri ister; şık giyim.
“Bu” diyor; “benim huyum”.
“Ne ağayım, ne beyim”,
“modayadır gidişim”.

Bir başkası der; ”açım”!
Gayet aç ve Biilaç’ım!
Ekmek benim ilacım,
“Alın öne bu işi! ”

“Aşk, meşk” diyor beriki.
Olmazmış yar bir iki(!)
Yeniyormuş hep hak’ı(!)
Kötüyeymiş(!) gidişi.

En az ister; elli yar!
Saçı başı telli yar!
Derki; ”bana bu uyar! ”
Yolundaymış her işi(!)

“şöhret”diyor, öteki!
Rüsvalığa der; ”peki”!
Tam hak eder kötek’i!
Felaket onun işi!

Şunun derdi; siyaset!
Tüm hayali; riyaset!
Diyanetmiş(!) ona set,
Güldürüyor ibişi!

“Mutluluk” der. Şu bayan!
Kalmış onda hep yayan.
Arar onu çok sayan!
Biraz zor onun işi!

Dünyevidir çok dertler!
Arz’a âşıktır fertler!
Yiyor onu namertler!
Mertlerin kesmez dişi!

Pek bilinmez asıl dert!
Lakayt ona, mert namert!
Nadir hakka, tam kamet!
Mukallittir, çok kişi!

O pek gelmez gündeme!
Değil hâkim, her dem’e.
Belki erer erdeme,
Ancak binde bir kişi!

Derdin hası; din iman!
Mühmel kalan şu kur’an!
Meal bilmez okuyan!
Sese bakar her kişi!

İnsan yolcu şu handa!
Kalkar kervan her anda!
Ekser eşhas ziyanda!
Bunu sanır, kar kişi!

Mirasçıya mal yığar!
“Zekât” desen; bil kovar.
Kökten bozuk tüm ayar!
Güya mümin(!) bu kişi!

İnsan cahil, devir bet!
Tutulmuyor pek müspet!
Aranmıyor hiç hikmet!
“Oda neymiş” der kişi!

Dert ne birdir, nede bin!
Saysam olur; o yüz bin!
Millet olmuş tam bezgin!
Sabrı çiyi yer kişi!

Aciz kalınca akıl,
Tek çaredir; tevekkül!
Demeli; ”ALLAH vekil”
Böyle diyen; er kişi.

30.6.2007-İzmir-