Dertlerin harman yeri. Şiiri - Ahmet Kurnaz

Uyuyup seni görüyorum, uyanıyorum seni.
Islak topraklar gibi burnuma kokuyorsun.
Yıldızları söndü tek tek Elbistan akşamlarının
Gökyüzü ağlıyor yokluğuna,
ben ağlıyorum.
Kâinat ölüyor,
ben doğuyorum.

Biliyorum, gece uzadıkça uzayacak,
Yalnız kalacağım düşlerime gelmezsen.
Yine de ağlamayacağım, dayanacağım.
Bilirsin, erkekler ağlamaz,
yüreği yanar, kavrulur ama
ağlamazlar.
Canım burnumda
sıkıntıdan patlayacağım.

Gül yüzlü sabahlara yorgun girdi gözlerim.
Güneşin ilk kızılı, bulutlara düşüyor.
Bir ben ayaktayım, birde kuşlar uyanmış,
Döndükçe dönüyonlar çığlık çığlığa.
Aklımda hep sen varsın,
seni düşünüyorum
hep seni.

Cehennem kuyusu akşamlara gömdüm umutlarımı,
bir başka yaza kaldı gülümseyişler.
sana ulaşmıyor çığlığım
dört duvar arasındayım.
Taş duvarlar arasında
dertlerin harman yeri yorgun yüreğim.
Olmadı, dayanamadım.
ŞİMDİ AĞLIYORUM.

30 EYLÜL 1995/ELBİSTAN