Dertler Şiiri - Gülşen Karaköse

Ah ulan dertler!
Yine bana uykuyu haram kıldınız
Ne zaman deliksiz bir uyku dilesem
Uykudan önce kapıyı yine siz çaldınız

Yastığa baş koymaya çekinir oldum
Dert ağır basınca sineye çektim
Ulan sen ne biçim şeysin beni mahvettin
Dert deryasında susuzken boğdun

Yaranın biri kapanmadan diğeri kanar
Umutla umutsuzluk saklambaç oynar
Bilmem bu çile yumağı ne zaman dolar
Ömrümün son demine hazanda koydun

Şiir gibi üstüme ince ince yağdınız
Şu gariban şairde ne kaldıysa aldınız
Bundan sonra ne yapar artık bende bilemem
Çilesine bakıpta esef bile edemem

Geçte olsa anladım mutsuzluktu mutluluğum
Meğer boşuna imiş yıllardır avunduğum
Dertleri gül yaparak koklamayı öğrendim
Acılarla bir olup yaşamayı hissettim

Yıllar var ki birlikte hep iç içe yaşadık
Mutluluk kapıyı çaldığında
Biz hep evde yok idik
Birgün nasıl olduysa
Mutluluğa rastladık
Buyur edip içeri
Onu birlikte yedik

Poyraz yeli mi savurdu
Ey... dertler sizi bana
Eğer oysa savuran
Söyleyin...
Çok kırgınım ben ona