Dersimlikiz Türküsü Şiiri - Cigdem Turan

Pülümür’ün serin sularında doğdu gamzeli bir gül… Çocukken bile dağların diliyle konuşur, rüzgârın fısıldadığını dinlerdi. Her adımı yankılanır, köy yolları onun gülüşüyle ışıklanırdı. Munzur’un kıyısına oturur, bazen iç çekerdi. Çünkü bilirdi ki bu topraklarda sevinç de, hüzün de aynı anda büyür. Turnalar göğe yükselirken, onun gözlerinde saklı köylerin hikâyeleri gizlenirdi. Ay ışığı vurduğunda saçlarına, sanki eski masallar yeniden canlanırdı. Yüreği sazın tellerinde dokunan bir isyan, bir dua olurdu. Hem suskun bir toprak ana, hem de yanık bir türküydü onun hâli. İnsanlar ona “Dersimlikız” dedi. Çünkü kökleri geçmişteydi, başı göklerde. Umudu, sevgiyi, özlemi hep içli bir sitemle taşıdı. Yalnızca kendine değil, bu topraklara da baharı getiren bir nefesti. Ve gece olduğunda, dağların koynunda, turnaların kanadında, Munzur’un serin suyunda bir fısıltı duyulurdu: “Ah Dersimlikız… Dağlara sor seni, yosun kokan sular bilir özlemini…”