Dersim Yaramız Şiiri - İzzettin Coşkun

Anladım ki şiirlerde şehid düşer.
Son dizelerinde,
son kelime-i sevdalara öksüz kalır.
Çocuk ruhlu dostane gülüşlü militanlar..
teker teker bizi terk edip uzaklaşırlar.
Soğukluğa, tiran gözlü tanrılara bırakır
çarmıha germiş yaşantımızı...
Öyle ki bir kapsülük gözyaşı
duman gibi sararır her yanımıza..
Uslara ölümsüz anıların,
iki isimli kahramanları gömerler.

Bugün kıyamet vakti yaklaşmıştı sanki
Ve tüm alametleri,
güneşin hala doğudan çıkıyor oluşuna
lanetler okuyordu.
Paylatif çığlıklar durmadan yankılanır.
Munzur’a xelikan’a suskunluğu fısıldaşır...

Anlıyor ki gök yüzü de şehadetini kaldıramaz
Toprağa özleşen şehidin...
Yaşama sır gibi şiir saçılan gözlerini taşıyamaz.
O alnındaki pakları,
zamansız inen ölümlere meydan bırakmadı.

Şimdi Zaferin kafiyesinde silahlanır şiirlerin
Sanılır ki uyumak acıları bastırır.
Düşün Dersim yaramız var bagok’um
Maya tutmaz kabuslar
katliamlar dipçiklenir aşımıza.
uykusuz kalınan mağaralarda cellad ugultusu.
Ve aşkları mıhlanmaz
kurşuna dizilmiş yüreklerde...

Anlatmaya gelinir mi?
Hz Meryem’in payına düşen günahsızlığı.
Anlatmaya gelinmez ki,
inkara gelinen bir gülüşün masumluğu...
İmha edilen masalları,
yok edilen ocakların..
hatırlanmaz çocukça kabuslara diz çöküşümüz.
Gel gör ki son şiirini infaz edenler,
Anılarını sevdalıkları ve yarınlarını
bir kimliksizliğe gömercesine
yaşama mülteci boyutlar taşırlar.

Kalemi teslim edip uzaklara yürümeli...
Haydi şimdi terk olma vakti
Geceden yardan biraz da Kürdistan’dan...
Şimdi paldimi sardım vatansızlığa
Savaşa teslim olurcasına öfkeliyim.
dizelere spartakus’un intikam yeminini mevziledim..

aguş açan toprağına uykuya daldı şehidim.
Güvercin kanadında ağıtlar taşıyan analar
yasak bir dilde feryatlaşır.
Şiirlerine savaşımlar katan Bagok’um özgürleşir...