Derman Bildiklerim Şiiri - Veysel Sari

Yokluğunda derman bildiklerim ben,
Derde itti, duman etti beni inceden.
Sarıldıkça, çırpındıkça helak etti beni,
Yüreğimi, ciğerimi derman bildiklerim yok etti seni.

Öyle bir derde düştüm ki dermanı yoktur,
Diyar diyar gezdim bunun fermanı yoktur.
Yardan başka bu derde dermanı yoktur,
İlaç diye aldıklarım çare olmuyor, boştur.

Ağlarım ağlarım, sızım dinmiyor hiç,
Diyar diyar aradım, dizim tutmuyor, çok geç.
Seni görmedikçe sızım dinmiyor, kanar,
Ağlarım ağlarım, bu sızım beni yakar.

Hasretin bir hançer, her an saplanır içime,
Uykusuzluk çöker, her gece gözlerime.
Gölgen bile yetmez, sarılsam da boşluktur,
Sensiz geçen her anım, tarifsiz bir yokluktur.

Güneş doğsa ne fayda, ay ışığı ne yapsın,
Kalbim buz kesmiş, sen olmazsan donsun.
Nereye baksam sensin, her yerde izlerin var,
Bu bitmez sızım, ruhumu her an oyar.

Bir hayalden öteye geçmiyor ellerim,
Dokunsam kayboluyor, bitmiyor kederlerim.
Gel de bitsin bu azap, gel de son bulsun bu dert,
Yoksa ben eriyip biterim, sensiz geçer bu fert.

Her adımda bir hüzün, her bakışta bir yara,
Çare arar gözlerim, düşer kara toprağa.
Suskun çığlıklarım var, kimse duymaz sesimi,
Derman bildiklerim bile, aldı nefesimi.

Ne bir söz teselli eder, ne de bir dokunuş,
Bu yangın içimde büyür, dinmez bir kavuruş.
Sensin tek çarem benim, gel kurtar bu dertten,
Yoksa bu can bedende, daha fazla durur mu hiçten?