Derler ki... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Martta doğmuşum; annem,
Nevruz basmaya gitmiş bak, bak!
Ertesi gün gelmişim dünyaya,
Ne varsa?

Anacığım mı Mart mı doğurmuş beni
Belli değil...
Nisan yıkamış,
Mayıs gül suyu ile kutsamış...
İlk yazda aşık olmuşum doğaya.

Aşkımın adını Nevbahar koymuşum...
Derler ki, Ağustos ayı boyunca,
Saz çalınmış uyumuşum...

Eylüller hüzün katmış hüznüme,
Ekim Kasım; öylesine geçip gidivermiş.

Sararmışım yaprak olmuşum;
Kasım, kasım Kasımpatı olmuşum; bir süre,
Kararsız kalmışım.
Aralık derken; yağmışım kar olup, lapa lapa...

Çoğu kez ağlarmışım,
İlk doğduğum günkü gibi...
Dinmemiş gözyaşım hiç.
Felek gülmeye vermemiş ki vize,
Daha ne anlatayım ki?

Kentin en çapraşık, dört yol ağzında,
Kaybolmuşum...
Büyülü kapısından çıkıp gittiğimi,
Görenler olmuş olmasına da,
Pek te emin değillermiş,
Benmiymişim değilmiymişim,?

Uğramamışım mutlu kente bir daha.
Çıkış o çıkış...
Dönüp arkama bakmamışım ki hiç...

Derler, ki bir kişi, yalnız bir kişi görmüş/müş.

22/Temmuz/2009/Bodrum