Derlenmiş Gramofon

Bir hüzün yarası büyüyor içimde,
Anıt gibi ayakta duruyorum.
Öyle bir sessizlik ki içimde,
Kelimeler bile yankı yapar.
Biz ki sonsuzluktan gelen misafirleriz,
Bir kış günü kadar soluk, bir bahar kadar taze.
Ölüm yavaş yavaş yaşamaktır,
Unutma bunu.
Ve ölüm dudaklarımda biriktirdiğim,
Şiirin tattırılmış halidir.

Bütün kapıları örümcek ağıyla kaplıydı,
ben korkudan geceyi bekliyordum.
Yanımda olsan ne değişir ki?
Sana benzer bulutları hatırlatıyor yüzün,
İstanbul’a benziyor her yanımız.
İnsanız işte, birbirimizden bir parça koparıp birleştiren.
Uyuşturulmuş yıllar dönüyor arkamızdan,
Ağaçlar durmuş, hayvanlar durmuş.
Bu dünyadan çıkınca / yalnızlıktan başka bir şey bırakmıyorum geride.
Ben hep gülerken en çok ağlamaklıydım.
Sahipsiz bir gökyüzü gibiyim ben,
Üzerimde yalnızlığın yıldızları.
Biz ağaçlarla konuşurduk.
Rüzgar bize ölümü anlatırdı.

Yalnızım ve en çok da yanlış anlaşılan.
Benim, benden başka dostum yok, artık kimsesizim.
Yaşamak bir ağrıdır, öldürücü, az ya da çok.
Susmak da bir konuşmadır, bilmeyenlere çok şey anlatan.
Kalabalıklarda kaybolmuş bir yalnızlıkla ölüme gidiyorum.
Çok uzaklarda bir yerlerde, yitirdiğimiz her şey bekliyor bizi.
Önce belli oluyor bir insanın ölüme ne kadar yakın olduğu: Her şeye gülebiliyorsa, ölüme de gülebiliyordur.
Yanımda sen olmasan da, hatıranın ışığında yürüyorum.
Yarasalar sabaha kadar sokaklarda türemesinler,
Büyük şehirler yutuyor insanı, çiğneyip geçiyor
Yüreğimin takvimini düşlerimle dolduruyorum,
Ağlamayan gözlerimle her güne gülüyorum.,
Yutulmuş, çiğnenmiş olmanın bilinciyle dolu.
İçimde kırık var, tamir edilemez, tıpkı zaman gibi.
Ve bir gün, sürgünleri bitecek içimizin,
Göçü tamamlanacak yüreğimizin,
Son notumdur insanlığa yani koca benlere,
Yalnızlık insanın içini terzi gibi dikiyor, söküyor,
kesiyor...