Derinliklerde Şiiri - Teyfik Abanoz

Öyle bir derinliklere dalmıştı ki
Buradan bir daha çıkamayacağını sanıyordu
Nasıl ne kadar dayanabilirdi bedeni bu dipsizlikte
Hiç bilmiyordu
Ama bildiği bir şey vardı ki
Bir gün tüm bu derinliklerden çıkıp gidecekti
Bunu bilerek hissederek her şeye devam ediyordu
Fakat o gün hangi gün bilmiyordu
Günler, aylar geçiyordu...
O gece, yavrusunun uykusunda güldüğünü,
Rüya ‘sının rüyalara daldığını görmüştü o gözler
Yavrusunun kokusunu içine çekerek şükretmişti Allah’ ına
Ki o güzel duyguyu yaşattığı
O mutluluğu verdiği için
Uzunca bir baktı yavrusuna sanki bir daha göremeyeceğini hisseder gibi
Ve sonra
Son kez sıcacık, mutlu, yalnız uyumadığı yatağına yattı
Ve daldı uykulara güzel rüyalara
Yalnız bilmediği bir şey vardı
Bu uykuya son dalışıydı
Son sıcacık yatağında yatışıydı
Son yavrusunu koklayışıydı
Son o güzel anları yaşayışıydı
Sabah o kışın bütün ayazı üzerine vurmuştu sanki
Buz kesmişti vücudu
Bedeni daha fazla dayanamamıştı
Bu dipsizliğe!
Kendisi bile farkında olmadan
Karanlıklarda bulmuştu kendini
Eşini yavrusunu geride bırakarak
Bir daha dünyaya dönmemek üzere uzaklaşmıştı!
Oysaki yaşamayı istediği daha birçok hayalleri vardı
Eşiyle ve yavrusuyla!
Rüya ‘sının ilk adım atışını,
İlk anne baba demesini,
Koşmasını oynamasını,
İpek saçlarını taramasını,
Okula gitmesini,
Gitar çalmayı öğretmesini,
Onu en güzel şekilde yetiştirmesini eğitmesini,
Mezuniyetlerini,
Evliliğini,
Torunlarını sevmeyi
Ve daha birçok hayalleri vardı.
Fakat hiçbirini gerçekleştiremedi
Ancak bildiği bir şey vardı ki
O her zaman onları izleyecek
Her şeyi görebilecekti
Ve onlarla kavuşacağı günü bekleyecekti!
Belki de onlar için gerçek ve sonsuz olan hayat o zaman başlayacaktı!