Derinlik Duygusu Şiiri - Berke Selman

Birden hayatımın film şeridinden çıkıp, tuvallere geçişi gibiydi, onun hayatıma girmesi...
Ben onun beyaz gönlünden tuval yapmıştım. Ve içimin sıcak renkleriyle, her emekte daha çok güzelleştirdiğim aşkımı ona gösterecektim. Ancak daha fazla bekleyemeyen gözyaşlarım, tuvali ıslatmaya başladı. Artık hiçbir iz kalmadı ona dair..

O belki de bu resmi görünce, ‘Elbet hayalimi ondan güzel süsleyen vardır’ diye düşünüp, şımardı. Oysa şımaran kalbim ona fazla gelmesin diye şehir, martılar ve hatta insanlar da gözüme renkli görünmeye başladılar. O kadar çok şımarmıştım!... Hayatta bildiğim tek güzellik, onun içi sıcacık gözleriydi. O giderken, güzelliğinin iç kapısını kapatıp, kalbinin anahtarını bende unuttu. Şimdi onu bekleyen nice ev sahipleri var. Bana bıraktığı yalnızlık çok güzel, umarım gelmez ve gittiği yere ait olur. Zira biz farklıydık, o sevdiğinin hizmetkârı, ben ise aşkın.

Ne var ki onun bildiği güzellik, aynada gördüğü fani güzellik.. Ben onun iç güzelliğini bir kere çırılçıplak gördüm. Ama o kadar güzeldi ki, birden ayna oluverdim. Bu yüzden beni ayıpladı ve içini geleceğe sakladı. Belki bir başkası ona, doğru ve çizgisel bir aşk yaşatabilir. Ama hiç kimse onda derinlik duygusunu yaratamayacak...‬