Derinlerdekiler Şiiri - Ekrem Parlak

⸻

Göğveli’nin gölgesinde büyüdü bi cırk,
Sesini yutkunan, gözlerini yere vuran…
Anasının nefesi az, babasının bakışı yok,
İki taş arasında ezilen bir maral gibi susan…

Alman yelinde savruldu sonra,
Ne Türk’ü bildi, ne Alman’ı yoldaş…
İki yaka, ama hep yalnız,
Diline dolandı “olmaz” ile “alış…”

Dedi ki:
“Ben kendimi bilmem ama,
Sırtımda taş gibi bi susuş var.”
Ama susmadı içi —
Yazdı… konuştu… karaladı…

Her dizede biraz Ekrem,
Her sessizlikte biraz çocukluğu…
İçinde bir Ali var,
Ama dışı hâlâ kavgalı…

Bi gün baktı ki…
Kendini anlattığı o dizeler
Aslında kendine tuttuğu aynaymış.
“Artık ağı yok” dedi geçmişin —
Ama izleri hâlâ alnındaymış.

03.04.2020