Derin Yanlızlığım Şiiri - Sumeyye Öztürk

Yalnızlığımın kaçıncı evresindeyim bilmiyorum.
Dokunamadığım,dindiremediğim bir acı taşıyor yüreğim.
Yalancı kalabalıklardan uzak.
Yorgun,suskun,ruhsuz..
Ne zaman tutunmaya çalıssam hayata,
Yanlızlığım otur diyor bana.
Susturuldukça,Yara aldıkça yüreğim,
Sessiz kendime sığınıyorum...
Tıpkı karanlık gibi,aydınlığa uzak,
Güneş gibi, gündüze sıcak,
Dolunay gibi, geceye ışık,
Kaktüs gibi dikenli dışım.
Herşeye yakın,herkesden bir o kadar uzak.
Derin bir yanlızlık..
Dudaklarım kurumuş,huzura susamış,
Kalbim durmuş,sevgiye muhtaç.
Dilim lal,Gözlerim kör
İçimde kocaman bir boşluk..
Kimsesiz değilim, etrafım kalabalık.
Ben kendimle başbaşa..
Kırlangıç kuşları gibi sürüyle değil,
Atmacalar gibi tek başıma yapayalnızım .
Benim yalnızlığım insanlarla dolu..