Derin uyku Şiiri - Deniz Derya Keskin

Derin bir uykunun en karmaşık anında sıkışıp kalmış gibi
Uzanmış yatarken gözlerim açık
Seninle ve sensiz bir yer arasında
Zamanı donduruyorum kendimce zihnimde

Biliyorum aslında bu bir rüya
Uyumadan gördüğüm bir kördüğüm
Yoksa geceler bu denli zifiri karanlık olabilir miydi?
Gökyüzünü bile bu denli kızgın görmedim hiç
Ürpertirken içimi her damlası
Vurdukça şiddetiyle pencereme sanki bana inat
Titredim öfkemin son dem almış halinde
Ay ışığını aradım bıçak gibi keskin simsiyah boşluğa bakarken
Ve anladım ki anlaşılan bu gece epey bir yalnızım
Ve çok korkuyorum

Huzursuzum kendimle ilgili çözemediğim
Başka bir şey bu varlığını inkâr ettiğim
Bir ses var uzaklardan gelen cevap veremediğim
Aklımın bana oynadığı oyununu göremediğim

Seni düşünmeyi yasaklamışken kendime
Aldırmayacaktım oysaki umursamadan
Unutacaktım seni bencilce

Öyleyse neden bu acı
Neden hala canım yanıyor
Uyanmak istiyorum zihnimi uyuşturan bu sancıdan
An’a dönmek ister ruhum üç hece adını geriye fırlatıp
Henüz hayatıma girmediğin bir gün öncesine dönebilmeyi

Seni ne zaman düşünsem bir yanım soluyor
Acı çekmemi ister gibi ah o insafsız gözlerin
Biliyorum için, için gülüyor
Ve ne yaşatmak istiyor çok iyi biliyor

Ne zaman son bulacak ki bu oyun
Yaşadığım tüm acılarımın arkasında hep sen varken
Nasıl olurda sensiz nefes alamam
Kendime inanmayışımın tek sebebisin ki anladım
Bu yüzden tüm kaçmalarım
Bir an için uzaklaşabilsem senden
Bilmeden nereye gittiğimi kaçabilsem
ama olmuyor işte sevgili

Gömüyorum yinede her acıyı
Her şeyden vazgeçiyorum da bir tek senden geçemiyorum
Sırtımdadır yine de gölgen iste(me) semde
O halde bul beni yine
Çok geç olmadan
Ya da bırak unutayım seni

*Biliyorum uslanmazız
Umarım aklım beni yakalar
Senden önce.