Derin Sevdam Şiiri - Zübeyde Kadı

Ey benim derin sevdam,
Ey benim olmayan yazım,

Biliyorum, bizim sevdamız bu dünyaya ait değil
Bu sevda göz göze gelmeyenlerin,
ama birbirini kalbinde taşıyanların hikâyesi.
Sen bir dua gibi,
bense o duayı her gün tekrarlayan
Suskun bir dil gibi kaldım.
Belki bir gün bir yerlerde,
belki başka bir hayatta buluşuruz diye
aynı yolda, aynı gökyüzü altında buluşana dek
geçecek bir bekleyişti bu.

Seninle konuşmak bile bazen bir suç gibiydi bu şehirde.
Adını andığımda gökyüzü eğilir, kainat susardı;
sanki bütün evren bizim gizlimizi saklardı.
Ama senin gözlerine bakmak,
bir uçurumun kenarında durmak kadar tehlikeliydi.

Ben yine de baktım.
Baktım çünkü içimde susturamadığım bir çağrı vardı,
her şeyin bitmesini göze alacak kadar saf bir istek.
Bir anlığına bile olsa seninle aynı cümlede durmak istedim,
aynı nefesi almak,
aynı gölgeden geçmek istedim.

Seninle yollarımız kesiştiğinde,
zaman sanki bir perde arkasına gizlendi.
Ben, geleceği olmayan bir sevdanın içinde
yine de sonsuzluğu aradım.
Elini tutamadım belki ama
her gece seni düşündüğümde
parmak uçlarımda senin sıcaklığın vardı.
Ve bütün şehir uyuyunca
benim zihnimde sen uyanıyorsun
Gözlerin geliyor aklıma,
hiç sahip olamadığım bir huzurun rengiyle.
Sonra ellerin…
Hiç tutamadığım ama hep hissettiğim o eller.
Ve ben,
kendimi bir hayalin ortasında,
bir duvarın dibinde,
bir sevdanın içinde buluyorum.

Ey benim derin sevdam.
Bazen adını bile anmaya korkuyorum.
Seninle olan her kelime boğazıma düğümleniyor.
Sanki seni söylemek, seni kaybetmek gibi.
Ama susmak da olmuyor…
Susmakta, seni içimde boğmak gibi.
Ne yapacağımı bilemediğim bir boşlukta
kaybolup gidiyorum.

Bellki de Tanrı, bir kalbi ikiye bölüp,
yarısını bana, yarısını sana vermişti.
O yüzden ne zaman senden uzak olsam,
bir yanım eksik, bir yanım soğuk kaldı.
Belki de bazı aşklar sadece kalpte yaşardı.

Ve sen,
benim kalbimde yaşayan en derin sığınaksın.
Biliyor musun,
seninle geçmeyen bir zamanı yaşıyorum.
Günler birbirine benziyor,
ama her birinde seni başka bir şekilde özlüyorum.
Bir bakışını, bir kelimeni,
hatta susuşunu bile.
Seninle hiç başlamayan bir hikâyeyi
her gece son satırına kadar yeniden yazıyorum.
Belki sözcükler senin kadar güzel değil ama
Sana yazdığım her cümlede, bil ki kalbimi kanattım,
ama yine de yazdım.
Çünkü yazmazsam,
içimde bir şeyler sessizce ölürdü,
Ve ben seni hiç bir zaman öldürmek istemedim
Hep kalbimin en derin yerinde, en derin sevdam olarak yaşatmak istedim.
Ey benim derin sevdam.......