Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Duygusuyla, anlatımıyla, etkileyici bir şiir okudum. Değerli paylaşımınızı ve güçlü kaleminizi içtenlikle kutluyorum. .+.+. Saygı ve sevgi ile kalın.
Hikmet YURDAER
Bir solukta okuduğum beni derinden etkileyen bir şiirdi..Kutlarım..Sevgiyle..
Yaşamı baştan sona kadar doğal şartlarımıza göre yaşayabilme ve suyunn uyanıp umut doğması gibi.Derin kuyu şiiriniz öylesine derinki içine dalan kendini de hissedebilir.Biraz önce yorumum gitmedi virüs götürdü, herhalde.Beğeni ile okudum. tam puan +ant. tebrik ve teşekkür ederim. selam osun.
hayatımızın en büyük gerçeği ÖLÜM kabul etsek de kabullenemesekde her an her saniye hatta saliselere bağlı yaşam denen hayattan kopup ebediyete göç etmemiz onun için yaşadığımız anın kıymetini bilmeliyiz. tebrikler İnci hanım çok güzel bir şiirdi. tam puan + antoloji diyor selamlıyorum sizi ve şiirinizi. ++
Ölüm yaşamın gerçeği. Geldiğimiz gibi gideceğiz. Allah giderken de huzur içinde gitmek nasip etsin. Kaleminiz daim olsun. Özlemişim içten şiirlerinizi okumayı. Teşekkür ederim. Sevgi ve selam ile.
Offff kiii offfff... Çok güzel anlatmışsınız, harikaydı...
Sizin o tatlı şiir dilinizi özlemişim meğer İnci Hanım. Takmayacaksınız o derin kuyuyu kafaya.Yoksa nasıl uyunur her şey yolunda olsa da... Bir gün, vakti gelince nasıl olsa gidilecek geçek mekana... Hep dünü yaşayarak, yarınlar için endişe ederek bu günün tadını çıkaramıyoruz, farkında mısınız?.. Yarın var mı, belli mi?.. O halde bu telaş, bu endişe niye?... Belli ki gittikleri yer çok güzel. Asla dönen yok gidenlerden. Kutluyorum en anlatılması zor olayları bile tatlı diliyle bala çeviren şairem. Kutluyorum şiiri ve sizi...Sevgimle...
Huzur yeridir derin kuyu
Korkma çekinme sakın
Bunca insan gitti akın akın
Var mı uyanan
allah gecinden versin değerli şairem.
çok düşündüren ve akıcı bir şiir okudum.
kutluyorum
Bir gün ebedi uyku ile kapanacak uykusuzluğa alışkın gözlerde maalesef... ve o gün geldiğinde; üstü çizilmiş olsun yapılacaklar listesindekilerin yaşanmış olsun, gönülde kalmamış olsun.... yüreğine sağlık İnci hanım sevgilerimle....
Düşününce ürkütüyor insanı son...
Beni ise üzüyor...Bir anda bir çok hayattan yok olacağım...Seslenmek istediklerinde yokum , sarılmak istediklerinde yokum , dertleşmek gülmek söylemek istediklerinde yokum , uzattıkları elde sesleri de havada kalacak en sevdiklerimiz kendi elleri ile koyacaklar bizi o toprağa yüreklerinden gözlerine inen yaş _son görevi yerine getirmek için bir telaş...
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta