Derin Duygular Şiiri - Ahmet Kenan Çiftçi

Ateşler içinden çıkarak sırıksıklam
Yağmurlu günde bağrım çöl kumu ve kızgın
Bedenim fırtınalara direnen ulu çınar
Aklımda eserken hunharca deli felsefeler
Çok gördüm kadife elbiseler ya da yüksek makamda sesler
Gönlüme giremedi peri ya da prensesler
Meyhaneye gitmeden sarhoşum ben ayılmam
Okyanuslara atsanız zerre arınmaz tenim
Ben yine aynı çıkarım kızarmam bile üstelik
Sevip kavuşmamaksa en büyük dert
Ben derdime kavuşup yine hürmet ederim
Limana demir atarken gemiler maviler üstünde
Sahiller hınca hınç yalnızlık dolu apayrı bedenlerde
Sigara ve içkiye sarılmış herkes ve köşeler kapılmış
Kavuşamayanlar sayısız ve kalabalıklar yapayalnız
Efkar bastı beni dönerken evime koşar adım kaçarak
Şiir yazdım kaldırımlara bile acıyarak ve tutarsız
Ezilen kaldırımlar mı yoksa altında kalan çiçekler miydi?
Adem alemi eziyor yine de ezilmekte adem
Aleme yön verir ama bulamaz bir kalp bizim adem
Ademin derdi bitmez seyre durun kahırlı düğünü
Şimdi göz göze gelmek olmuş kahpelik ve pusular yiğit
Terk eden kahraman olmuş kalan haysiyetsiz ve kıymetsiz
İhanet eden olmuş sadık ihanet edilen hain ve değersiz
Dünya mahkemesinde seven suçlu olmuş sevilen hakim
Özenle seçilmiş savcılar kalpsizlerden üstelik
Aşk dediğin mapuslarda sarılı yüz askerle dar bir hücre
Öfke,nefret,kin,haset gezerken sokaklarda serbest hürce
Zalime hürmet eden sayısız mazluma vurmayan ayıplanır olmuş
Ağzım boynuma düştü bunları görerek
Düşüncelerim yumrukluyor hiddetiyle kafa tasımı
İçimde yeller esiyor şiddetiyle gör bir de yasımı
Kuyumcular ve lokantalar önünden geçerken düşünceli
Aç karna mendil satmakta el kadar kimsesiz çocuklar
Asıl altınlar onlar ama değersiz ve itilmiş kenara
Sattıkları mendilleri göze batıp kovdular sokaklardan
Küfürler ve hakaretler birbiri ardından ne yaptı size küçük çocuklar?
Tek iğnemize sahip çıkarken insanlığımızı bedavaya bıraktık
Şeytana rahmet okuturken insan kılığındaki canavarlar
Kalpler taş bağlamış duygular nasır tutmuş
Fikirler özgür iken akıllar tutulmuş
Ve en önemlisi insanlık unutulmuş
İnsanlar almaz ibret kovarken çocukları başından
Hiçbiri utanmadı koskoca yaşından
Kimse bir parça paylaşmıyor aşından
Göbekler ileride boş bir yer kalmamış
Kitaplar içinde akıllar boşalmış
Düşünceler ölü ve duygular kayıp bu şehirde
Lokantalar birbirine girmiş sayısız ve yemekler fışkırırken içinden
Koku kokuya karışmış delinirken burunlar
En büyük mirasımız sokaklarda aç gezen minik çocuklarımız
Ah çocuklar size sahip çıkamadık
Affedin bizleri geleceğinizi biz çaldık
Bir özür bile dileyemeden çocuklardan caddelerden kayboldular
Tomar tomar para saymakta bankalar tıkır tıkır işler
Ve önünde kuyruk sokaklarda tıkalı geçilmez içinden
Devril çağın putu devril git Lidya'na kal orda
İnsanları rahat bırak sen değilsin gerçek
Sanma sana edilen hürmet sürer ilelebet
Seni de deviren bir yiğit çıkar elbet
Bu şehir şirazemi kaydırdı suç bende mi şimdi?
Selam bile menfaate göre verilirken çıkar aleminde
Bütün suç bende mi dile getirdim diye?
İnsanlık öldü de acaba ben mi kaçırdım cenazeyi?
Düşünmek bile keserken zihinleri akla hükmederek
Ben döndüm köyüme gördüklerim gitti zoruma üzülerek
En güzel sevgililer çeşme başında dizilmiş al yanak
Ben yanlarından geçtim koşarak ve kaçarak
Daha girmeden eve bir nefes bile almadan huzurla
İçimi yokladım duygularım gitmiş sanki vapurla
Pencereye yöneldim kuşlarım şiir beklerden benden istekle
Aşkımı isteyen olmuş duydum kuşlardan gizlice
Ama en değerlim ve kıymetlim son hazinem aşkımı edemem emanet
Dünya'da değerlerin direk gibi yıkıldığı bu asırda son tanem o benim
İstemeyin benden son aşkımı alın malımı,mülkümü
Konserler,festivaller sizin olsun susturmayın ama türkümü
Paylaş bari deseler yine reddederim af dileyerek
Ekmeğimi paylaşırım ama veremem aşk kırıntılarımı bile kimseye
Sevgili ölür ama aşk ebediye alır yol
Ebedi aşkı bırakıp edilir mi faniye talep?
Ayyaşlar meyhane arar kalsa da parasız
Onlar bile bırakamaz bir kadeh arar hiç değilse
Vazgeçmez yine ümit edip hancıdan bir mey dilenip perişan
Bir şişeden vazgeçemezken insanlar alırım bundan ibret
Bende aşktan vazgeçmem ederim muhafaza ilelebet
Şişeyi görmeden meyhurum ve elimde mektuplar
Durmadan yazarım şiir ama yok elimde bir adres
Güvercinlerin kanatlarına bağlarım şiirlerimi
Gökyüzüne çıkarır onlar benim düşlerimi
Zaten başka türlü harap ve biçareyim
Bari düşüncelerim gezsinde haline sevineyim
Toprağa gömerdim daha önceden şiirlerimi
Karıncalar bile sevmişler ki iliştiler başına
Ama dokunmadılar tek bir harfinin ucuna
Kuşlar karıncalardan duyup üşüştüler başıma
Şiirlerimin sevincini kuşlara verdim üzgünü karıncalarda
Aman duymasınlar ederler sonra kavga
Şiiri insanlara okudum önce kovdular beni kibirlenerek
Karınca ve kuşlar beni çok sevdi taleple sahiplenerek
Tren geçerken köyümden insanlar kavuşurken istasyonda
Ben kara dumanına takılırım hep istemeyerek depresyonda
Güvercinlere okurken şiirleri rahatsız etmem kimseyi
Her güvercine emanet ettim en az bir şiiri mecbur kalarak
Daha gelmeden hazan mevsimi benim içim kara kışa döndü düşününce
Kış gelince kayboldu karıncalar ve göçtü kuşlar
Şiirlerim kaldı hem öksüz ve yetim
Ağlayarak yazmaya devam ettim
Çünkü kuşlar ve karıncalardan aldım sözü
Geleceğiz dostumuz bekle sen baharı ve yazı
Odalar dolusu şiirle bekleyeceğim sizleri dedim selametle uğurlayarak
Ve yazdım her dostuma bir şiir boynum bükük halde
Şiirler üstüme devrildi enkaz altında kaldım sanki
Ey zalim nisan sen nerde kaldın?
Daha ocak ayı gelmeden çatılara kadar şiir yazdım doldu her yer
Bodrum bile doldu şubat ayı gelmeden
Komşuya emanet ettim martta yazılan şiirleri
Bir şiirde kendime yazdım içerlenerek
Ruhum ayaklarımdan önce varır her yere
Yalnızlığım en büyük kalabalık içimde
Ve biz yalnızlar iğne atsan düşmeyecek kadar yalnızız
Her ademin yolu geçer teklikten
Ve gönül selama muhtaç fısıldayan bir keklikten
Martın son günü işte bugün yarın dostlar gelecek
Sizle de vedalaşalım helallik isteyerek
Hürmetler sunarken ben siz efendilere
Son bir sözüm uyuyan şairlere
Kış geldi diye sönmez şiirler