Buzdolabı Apartmanları Şiiri - Ahmet Durgut

Bir miras'ın üstüne diktiler Apartmanları
Parasını bastıranlar aldılar hak tapusunu.
Kalmadı bre kalmadı, ne tadı nede tuzu
Ne bir temiz havası ortaklıklığın kalmadı.
İnsanlar çeşit çeşit anlamakla hiç bitmez
İnsanlıklar eksi-ekşi anlatmakla da bitmez.

Ne mahallelerin "biz" özelliği kaldı
Nede sokakların "iz" güzelliği kaldı.
Bir Apartmanda otuz adet Daire
Ne kapı karşı komşuluğumuz var
Ne Dinî Bayramlarda kapı kapı dolaşıp
El öpen cıvıl cıvıl çocuklarımız var.
Gelene, gidene, açılmıyor ki, kapılar.

Duvarlar ince yapı, duyuruyor her kavgayı
Ne sesi biter, ne gürültüsü, yok ediyor huzuru.
Dikkat ederseniz eğer saati kur zamanlı...
Sayarsınız birer birer "yan-alt-üst" makamlı
Tesadüflerin derin "aç-tok" osuruğunu.

Asansörde; "Kaçıncı kattasınız?" soru modası
Aşağılayıcı, çekingen, ürkek bakışlarla
Zoraki tebessümlü buz gibi bir donuk Merhaba.
Sanki değişim'in boş bir bardak dibiyiz
Sanki yerleşim'in loş bir çardak kiriyiz.
İyiden kötüden bihaber, birbirimizden habersiz
Yanyana dizilmiş, üstüste konulmuş...
Kapıları kapanmış Buzdolapları gibiyiz.