Derin Bir Gül Şiiri - Ahmet Deniz 2

DERİN BİR GÜL

Seni anladım diyen bir sessizlik var
Bu güz akşamında,
Ve sevgilimin başucunda bir yıldız.
Diyorum ki nasıl bu kadar yalnız olur insan?
Yalnız… Ama umudu tükenmez

Değmeseydi o parıltı kalbine,
Yıldız sanırdım önce.
Meğersem yüreğimmiş
Delice parlayan geceye

Şu Eylül yağmuru
Ölüm kadar gerçek
Demek ki bu dünyada olmak öyle derin
Tutamayıp da varlığını bildiğim ellerin
Gözlerin, saçların.
Ve bir de gülüşün
Öyle anlamlı ki
Bense işçisiyim bu anlamın
Voltada atsam nafile gülüm
Sensizliğin taşlı yollarında yankılanır adımlarım

Derin Bir Gül_2

Özlemlerini saymaya vakti yoktu
Her yolculuk yangınların alevlendiği yerden başlardı çünkü
Unutmuştu artık kentin yüzünü
Yenildi sonunda beklerken seni
Çünkü ölümdür biraz, seyretmek batarken güneşi

Vurdu kendini yalnızlıklara,
Yollara
Tükenir sanırdı acılar
En büyük yanılgısı bu oldu
Seni de ekledi susuşlarına

Kendini unutup
Bir halk uğruna çırpındı durdu
Üzünçlü kanatlarıyla
Hep dövüşür gibi yaşadı hayatı

Yıllar oldu o kenti terkedeli
Adını bile bilmediği sokaklarda
Başını öne eğip yürüdü
Kederliydi ve epey dalgın
Hep büyük Denizi düşlerdi

Derin Bir Gül _3

Artık eksilmekten korkmuyordu
Çünkü eksilen her şeyde
Biraz daha kendine varıyordu

Geceleri uyandıran sesleri susturdu
Kalbinin içinden geçen eski trenler
O istasyonda durmaz oldu
Bir yalnızlık değil bu
Özgürlük haliydi belki

Neyi aradı yıllar boyu aynalarda
Şimdi tanıyordu kendisini
Ve bu tanıma
Ne zaferdi ne yenilgi

Yitirdiği ne varsa
Bir ırmak gibi içine çekmişti
Ağlamıyordu
Fakat bir damla yağmur gibi
Eksiliyordu gözlerinden dünya
Yazdığı her dize
Kalbe dönmenin bir yoluydu

Yine de arardı bazen
Bir yüzü, bir sesi
Sorulmamış sorular gibiydi
Gizli gizli kanatırdı içini
Ama konuşmazdı
Bildirdi çünkü
Hiçbir acı, dile gelince aynı kalmazdı

Yürürdü
Ayak izlerini kendi silerek
Küçük bir umudu bile büyütürdü cebinde
Kimi zaman bir çocuğun gülüşü vardı yüzünde
Tuhaftı, anlaşılmazdı

Bir Umut'tu yalnızca gittiği kentlerde bekleyeni
Hep yolculuk vardı uzak yollara
Geriye dönemezdi
Sadece olduğu gibi
Bir gül gibi
Derin
Sahiden derin...

Ama anlamıştı artık:
Bazı acılar geçmez
Ama insan yine de yaşamasını öğrenebilirdi
Batarken seyredip Güneşi
Bir an bile kaçırmazdı gözlerini.