Dere Kenarındaki Söğüt Şiiri - İbrahim Ocak

Sen dostluğu ne bilirsin
Dostluğu çıkar ve makam ile ölçersin
Sen dere kenarındaki söğüt gibisin
Rüzgar nereden eserse o yöne eğilirsin

Unutma dostum işte bu yüzden
Söğüt bir türlü dik durmayı beceremez
Yazlık dostlar gölgesi varken ayrılıktan hiç söz etmez
Yapraksız söğüde onlar selam bile vermez

İlkbaharda koşa koşa sana gelenler
Sonbaharda bir bir terk edecekler
Çünkü artık ne güneş gökyüzünde parlar
Ne de gölgelik arayan yazlık dostlar var

Ah dostum hatırlıyor musun bir zamanlar çok gururluydun
Yazlık dostlarınla çok mutluydun
Artık kış geldi sen de unutuldun
Kibirli ve vefasız dostum ne ektiysen onu buldun

Şimdi yüreğinden kabarmış taşmış duygular
Gözlerinde de yağmur yüklü bulutlar
Gönül vefayı dostluğu asıl şimdi arar
Üzgünüm dostum ama seni bekleyen uzun bir yalnızlık var