Derdim Çok... Şiiri - Ediz Karaoğlu

Derdim çok, dermânım yok,
Yoklukların varlığında,
Tam günbatımına sokulmuşum hayatın,
Ellerimde çocukların bile sevinmeyeceği,
Yalan, soğuk ve inançsız başarılar,
Tam içine girdiğimi sandığımda dünyanın,
Bir tekme ile dışarı atıyor beni, hatıralar...
Sayende kazandığım erdemler,
Arada sırada az da olsa kaderime sitemler var,
Ve ayaklarımın beni götürdüğü ezberlediğim adresler,
Beni görmekten sıkılsalar da,
Sessiz kalıyorlar sükutu bozmamak için,
Ama anlıyorum ki yavaş yavaş,
Onlar da benden bıktılar...
Ellerim titriyor demek istemiyorum artık,
Şairin dediği gibi,
“Ben sana mecburum” da demekten korkuyorum bazen,
Belki serdeki erkeklik engel olan bana,
Belki de senin zaten bunları bilmen...
Keşke diyorum,
Keşke günler 24 saat olmasaydı,
Ve bu 29 mayısta yeni yaşım kutlanmasaydı,
Yaşlanmak değil derdim ama,
Sevdâyı tam olarak bulmadan,
Bir yaş daha büyümeyi,
Bir kat daha sensizliği,
İnan hiç istemiyorum,
Hiç istemiyorum...