Derde dert katanlar - Garip Çoban

Yalan söyleyebilen kim varsa başaracak cehenneme girmeyi.
Ama sadece bağırdım ben, duymadı duanın sahibi diyecek olsanda.
Çok güçlü çığlık atmadınız şems vakti.
Uykunun tadında sen benimsin, bende senin diyen rüyalarla.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Dudakları titriyor gecenin.
Her çizgiye takılıp kalıyor g/öz.
İnsanın kendine tuzaklarını kuruyor uykuda olanlar.
Birisi yola çıkışı haber veriyor salalar okundukça.
Her har bir fetva yazdı hüznüme.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Onun gülüşünü kırdınız.
Dingin soğukta donmuş suya yansıyor gamlı yaslı yârin sureti.
Çok siyah dumanın arkasındasın.
Ve yalnızlık günahtan önce tanınmaz kılıyor insanı.
Cem olmuş kim görse kendini kendinde.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Boşlukta her zaman işgal edilmemiş an’lar v/ardır.
İlk ışıltılarla uyanmış hayvanların çağrıları.
Güllerin dikenlerinin gölgesi seni incittiği gibi.
Bu hareketsiz ve kendine yabancı insanın dünyası.
Gamını gizli tutanın dili, g/öz ve sözle konuşmak.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Diri ormanları vardır teheccüt vaktinin.
Havanın titremeleri aşkı getirir.
Kimi kanadıyla uçar,
Rüzgar yüzünden kapatılmayan pencerelerdeysen.
Kanatlar sarkar gelen kokuya.
Ben benliğimden geçmeden kim tutar elinden.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Nefsin kulesini yıkılıyor kendine geri dönmeyenler.
Ve sabah ufukta ağardığında uyanık olana aşk olsun.
Nasıl çözmeli onların b/akışını?..
Asla bir araya gelmez ruhlar ve bedenler.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Acaba engellerle yasaklanan sadakatmi?..
Unutulan zamandaki köklerde duaların serüveni aynı istikamet.
B/aşka su yeniden akmaya başlıyor g/özden.
Şehir uyuyordu hala ben onu b/eklerken şems vakti duada.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Gönlü gökyüzünde turnalar gibi seherde dualarla uyanana aşk olsun.
H/iç’in şehrinin içinde yol gösterir kabirtaşları.
İnsan ne kadar saydamdır.
Ve çatının çöktüğü gün.
Fark edilir bu dünyadaki misafirliğimiz.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Ama aşağıdan geceyi haber verirken.
Sen güneş doğup battığı vakti gece sanma.
Çınlar ruhlara gelen dualarla kulaklar.
Ve geçmekte olan yolcu treni iki kaldırım arasında.
Bastırılmış gülümsemelerin hüznünü yansıtan.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Acıları yarıştıranlar arasında sanı yanınızda olsun.
Ve birbirine bakan iki gökyüzü.
Saat çalıyor matematiği var.
Ve gecenin feneri dua döndürüyor başımı.
Uzayıp giden zamanda, derde dert katmak işimiz.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Anda kaybolan insan.
Yok hiç kimse ötekinde.
Olmasını bekliyorum yola çıkmış olanı.
H/iç görmediğimiz hayatımızda kalmış ameller.
Dualar niye kabul olmuyor diyenlerin işi uyku.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Yalnız kaldık taşıdığımız anılara rağmen.
Hava karanlık.
Ve geri dönmeyi isterdim ağlıyorsun yağmurda.
Ve biri var.
Her şeyi işitip görebilen okuyabiliyor.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Kapının arkasındaysan hala.
Tükeniyor saatler,
Daha ne kadar saklanabilir umutsuzluk.
Ve uyumak için çok geç vakte dek duaya gönlünü b/ekleyeni b/ekliyorum duama.
Gösterirsen kendini.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.

Birbiriyle hiç tanımadan konuşan Gönüller’de.
Düşündüğüm herkes mülteci.
Çocukluğumun ilk günlerine olmayı ister bir yanım.
Yağmur yağıyor
Ve ağlıyor penceremdeki kuş.
Uykuyu kabre bırakanların işidir, Aşk.
(Y.ed - Engin Demirci)