Derd-i İştiyak Şiiri - Ali Çağlar Deniz

Mesnevi'den ilhamla, Mevlana'nın aziz ruhuna...

Aynı şiirde buluşur farklı insanlar
Kalem birdir, belki kağıt, hatta zaman
Uzar, genişler, biçime girmez bir zaman
Aynı şiirden mülhem, derin sezişler var

Zamanı araladı elinde tespihi
Hayalleri zerre seyyahına mesken
Mat sesi yükselir yedi asır öteden
Yarıldı vakit oğlu dürerken tarihi

Derunu gülzar can deryasına daldın
Ateş keser su dinlese sözlerini
Yok’um derken var kıldın özge yerini
Önündeydin asırların hep öyle kaldın

Ses harfe çarptı kelime devirdi sesi
Mercani bir yoldur serilen abidene
Ayna kıldın sözünü koca bir evrene
Çelebine şerh ettin deruni nefesi

Ateş yürürken neye inlemesi kan oldu
Kul yoluna girince azade can oldu
Derd-i iştiyak kanattı geceyi tan oldu
Ciğer hun ise derviş çile-i aşktan oldu

Dilinden düşen çıngıyla alev aldı kalp
Heyula sürsün -cahilce- sahte avını
Demir kederle bulur burada tavını
Yiğidindir bu iklim alçağı yürütmez alp

Tarifinden mahcup olduğun şeye, aşka,
Bilsen ne çok muhtacız bu zamanlar
Hulagu’yu şad kılar onlarca hunhar
Devrinden sanma hazret, devir başka

Girdiğimiz bin yılda yürekler ketum
Buğulu ayna gibi bulandı ervah
Damarlara pompalandı nar-ı düzah
Işığını saklar oldu o vefalı mum

Üstümüzde yere serilecek tavanlar
Çiğniyoruz gömüleceğimiz toprağı
Bir güle bile arzulamazken ortağı
Acaba kabristan kaç şehir saklar

Ateş yürürken neye inlemesi kan oldu
Kul yoluna girince azade can oldu
Derd-i iştiyak kanattı geceyi tan oldu
Ciğer hun ise derviş çile-i aşktan oldu

Gerçek gıdanız demiştin ey Pir
Doğmasıdır kalbe yüce ışığın
Ağızdan geçmez devası açlığın
Aç kalır her dem tokluğa esir

Şahit oldu asırlarca zemin
Şairlerin dil tacıdır duan

‘Ey Rabb’im sahibisin hilmin
O kadar incelt ki sözlerimi
İnsafa gelsin duyan
Düzelt yanlış söylediğimi
Öylesine yücedir kudretin
Akarken bir ırmak altı kan, üstü kan
Dilersen o nehri, Nil’e çevirirsin…

Konya -2002