Derbeder Aşk Şiiri - İrfan Karapınar

Oturmuşum Ankara’da bir parkta
Gözlerime yasak yok ya
Gelip geçene bakıyorum
Bazen sigara yakıyorum
Bazen gençliğimi gezdiriyorum
Canım da sıkılıyor doğrusu
Şiir okumayı bıraktım ama
Ne olsa serde şairlik var
Derde aşinadır gönlümüz
Şimdi aşık olmak gerekecek
Garip bir haldeyim
Kim şiir yazar bu akşam vakti
Zaten ilhamımı kaybetmişim
Öleceğimden korkarım

Yorgunum,derbederim
Ciğerimde cehennem ateşinden bir kor
Şair olmak da gelmiyor içimden
İyice dağıtmışım
Gören korkuyor
Sakallarımı boynuma dolamışım
Pek hoş oluyor
Garip bir haldeyim
Yemeklerin tadı yok
Çiçeklerin rengi yok
Canım istemediğinden çay içmiyorum
Mehtabın dostluğunu çoktan bıraktım
Umurumda değil romantik olmak
Aslı itibarıma aittir
Kim bilir gözlerimin rengini
Aşık olmuşum kime ne

Medet sun ey sâki
Hiç içmem
Lâkin sarhoşuz işte
Denizi sevdiğimin gözlerinde bırakmışım
Unutmuşum yaşamayı derdin şahikasında
Hayat,damarlarımda gezmiyor artık
Yaşlanıyorum desem,daha gencim
Aşığım desem,itiraftan yoksunum
Her daim üzüntü
İnkarım dağlar kadar olsa da
İtirafım güller kadar keskindir
Yarin koynunda güller
O güller ki,o gözler ki beni bekler
Olmuyor işte
“Seviyorum” demek olmuyor
Ne yapayım,ben buyum
Aşkımın lisanı bu
Medet sun ey sâki
Belki sen anlarsın beni
Demleniriz,dertleşiriz
Belki sen ağlarsın halime