Der ki;
Lal iken sevdaya
düş isen,
söz küskün.
Sözün varda sevdaya
sus isen,
hayata küskün.
Der ki;
bu mavi gök ve yemyeşil tabiatta
ya kuru bir dal
yada filizlenecek bir hayatsın.
Azcık sabretsen,
azcık dinlesen beni.
Ben durgun bir su isem,
sen deryasın
Ben sende boğulacak kadar az iken,
sen bende kayıpsın
Der ki;
Solup gidenlerin adı kalmadı
kaybolan bulunmayacak
Herkes önce kendinde arasın kendini,
belki bulur kimde gizlendiğini.
Kayıt Tarihi : 15.1.2013 15:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bu benim son şiirim. Bundan önceki şiirlerime desteklerini ve yorumlarını esirgemeyen tüm şair ve şiir dostlarıma gönülden teşekkür ederim. Hoşça kalın.
İnsan, içinde yaşadığı doğa ile 'uyumlu ise' mutludur, huzurludur... Nasıl ki doğada sevgi 'açık, dürüst ve olağan' ise; insan da aynı olmalı..
Kelebekler gibi.... Tozlaşan çiçekler gibi... Ağaca sarılan 'sarmaşık' gibi..
Suskun, küskün ve sevgisini gizleyen olmamalı insan.... Oluyorsa bir nedenle gizleniyordur..... O zaman arasın diyor şair...:
'Belki bulur kimde, neden ve nerde gizlendiğini..'
Kutluyorum Deniz Bey, Genç Şairim.......
TÜM YORUMLAR (16)