Der Beni Sevdiğim Şiiri - Ahmet Kırımlı

Ben yorgun şairi yitik kentlerin
Bir savaşın içindeyim muzdarip
Dünya ruhuma, ruhum ruhuna talip
Aldırmadan yürümek sokaklara
Nereye düşerse gölgen
Öpmek... Islak dudaklarla
Takılmak ardına koşmak
Bir ülkü, bir amaç
Bir sen için boğuşmak
Sazlar anlamıyor artık dertleri
Duvarlar sağır, insanlar gibi
Ama duymaya sesini
Aşkımı duyurmaya
Açlığımı, sana muhtaçlığımı
Doyurmaya geliyorum
Sar beni sevdiğim...

Kışlalara gelmez baharlar
Dağlar dağı benden sorar
Ve nerede bir gül filizlense toprağa
Yüreğimde bir gül solar
Acılara limanlık yapmakta kutsal bir meslektir
Her ne kadar kravat gerekmesede
Deri koltuklara yaslanmasada ardım
Mühim değil
Ne mevki ne makam derdim
Aşıklığı yaşıyorum uzaklarda
Yorgunluğu, hasretliği, sensizliği doyasıya
Ama her ne kadar bir yerde geçmesede adım
Boşalan kadehte, giden trende
Hıçkıran, ağlayan, ağlatan seste
Sallanan mendilde, yorgun nefeste
Ben varım...
Sor beni sevdiğim

Delice bir aşka vurunca dalgalar
Ve bir felaketi bildirince rüzgarlar
Korkunun bize yasak olduğunu hatırla
Nice yıllara kement atmış gençliğimiz
Lise yılları... Çizik sıra
Saçma sorular ardı ardına
Çok sesli ama asi bir gençlik
Bayat simit bozuk ayran fiyatına
Hayalleri söndürmeye değil
Sönmüş hayalleri yakmayaydı gelişim
Şimdi gözlerinin daldığı bir hayaldeyim
Gör beni sevdiğim

Bir elveda bırakmak yarınlara
Zor geliyorsa namerd olayım
Bana koyan sana bırakmak
Elvedanın en büyüğünü
Sana bırakmak ayrılığın ağır yükünü
Ama umutsuz olma sakın
Bir tanyerine karşı
Saçlarından tutup aşkı
Dualarını yolla bana
Ayrılık değildir ölüm
Bir sabah kokum gelir burnuna
Bak ki göreceksin
Bahçede bir gülüm
Der beni sevdiğim...